TokioTrip dag 4: zon, zon, cultuur én bier!

Aangezien het ook vandaag schitterend weer is besloten we na het ontbijt eens niet de metro te pakken maar gewoon lekker te gaan wandelen. Ongeveer dertig zonovergoten minuten later kwamen we licht bezweet aan bij de Nakamise straat. Dit is de straat die naar de hoofdingang van de Senso-ji tempel leidt. Dat klinkt heel suf maar het is eigenlijk een heel leuk straatje met een ouderwets uiterlijk en allemaal souvenirwinkeltjes. Tenminste we denken dat het er heel leuk uitziet.. Nu zagen we niet heel veel want het was zwart van de mensen.

Onze eerste echte confrontatie met de drukte van Golden Week. Nou moet ik zeggen dat, ondanks de drukte, de sfeer echt super was. Iedereen was vrolijk en gezellig en alleswas heel ontspannen. De tempel zelf was groot en mooi maar niet heel indrukwekkend. (Echt, Kyoto heeft ons geruïneerd... Een tempel moet iets heel bijzonders zijn om onze aandacht nog te trekken.) Dus na een paar foto's besloten we weer verder te gaan.

Op naar de Tokyo Skytree!

Na een korte stop dan... Want door de warmte hadden we behoefte aan een ijsje. Met nog wat groen in onze mondhoeken (matcha ijs blijft lekker!) kwamen we bij de tv-toren aan. Dankzij wat positieve discriminatie (iets duurdere kaartjes met een veel kortere rij voor buitenlanders) stonden we zo'n 30 minuten later (in plaats van 4 uur) vanaf 350 meter hoogte op Tokio neer te kijken. Wat een stad zeg! We hadden 'slechts' 8 kilometer uitzicht (tikje bewolkt) dus welke kant je ook op keek.. Alles wat je zag was stad.

Aangezien het een uur of twee was hadden we inmiddels best trek. Helaas zag het restaurant bovenin de toren er niet super en wel heel duur uit! Maar net toen we bedacht hadden dat we dan maar op de begane grond wat moesten eten kwamen we het Skytree café tegen. Bij dit cafeetje kon je wat simpels eten terwijl je over Tokio uitkeek. Wij kozen voor curry en alhoewel ik niet kan zeggen dat het nou een hele goede curry was maakte het uitzicht dat ruim goed.

Eenmaal weer beneden liepen we te dubben of we nog genoeg tijd hadden om het Edo-Tokio museum te bezoeken. Het was namelijk al na drieën en het museum ging om vijf uur dicht. We hebben het uiteindelijk toch gedaan en dat was denk ik de goede keuze. Het was namelijk een heel gaaf museum en alhoewel anderhalf uur eigenlijk wat kort was hebben we toch ontzettend veel gezien.

Anders dan in veel musea zijn hier niet rijen aan vitrines waar voorwerpen worden uitgestald. Nee, in het Edo-Tokio museum is alles een stuk tastbaarder. Naast schaalmodellen en dagelijkse voorbeelden (hoeveel gaf een gezin uit in de Edo periode, wat voor beroepen waren er, etc.) waren er ook hele gebouwen nagebouwd. Hierdoor kreeg je een mooi overzicht van hoe het leven in die tijd was.

Helaas werd er, toen we op ongeveer 2/3e van het museum waren, omgeroepen dat het museum zo dicht zou gaan. Dus begaven wij onze vermoeide voetjes naar de uitgang en vanaf daar naar een leuk café in de buurt.

Ik had namelijk thuis in Kyoto al wat gelezen over biercafé Popeye. Dit café zou erg gezellig zijn én 70 bieren op de tap hebben. Nou gezellig was het zeker!

Aangezien het nog voor acht uur 's avonds was kregen we naast onze biertjes ook 2 gratis appetizers. En van deze actie kon je zo vaak gebruik maken als je wilde. Dus na 4 biertjes per persoon (met geweldige namen als Honky Tonk Stout, Pighead IPA, Golden Slumbers Pale Ale, etc ) en een heel aantal hapjes later zaten we goed vol en waren we heel vrolijk. Oh, en het was pas net na achten. Veel meer bier leek ons niet verstandig dus zijn we rustig naar het hotel gewandeld. Tijdens de wandeling hadden we nog een keer schitterend uitzicht op de Tokio Skytree, nu verlicht!

Hopelijk slapen we het bier er goed af want morgen hebben we ook weer wat gaafs op de agenda: Tokio Disneyland!

Anna

TokioTrip dag 3: Cultuur!

Vanochtend na het hotelontbijt de metro naar de Meiji Shrine gepakt. Dit is Tokio's meest bekende shrine. De shrine zelf was oké: behalve erg groot en druk verder niet echt speciaal. Het het restaurant op het terrein goed, maar het pronkstuk waren toch echt de tuinen! Zelden zulke prachtige tuinen gezien!

Mooi aangelegd en onderhouden, en niet zo stijf en gestileerd als de tempeltuinen in Kyoto vaak zijn. Kan er ook mee te maken hebben dat het gewoon een enorm groot terrein was, zo'n één bij anderhalve kilometer, midden in Tokio, met veel groen, bloemenvelden, bekende nagebouwde bruggetjes en prachtige meren.

Toen kregen we al weer zin in lunch! Naast de Meiji shrine ligt het Yoyogi park, wat volgens de reisgids dé plek is voor alternatieve/creatieve Japanners. Hier hebben een licht lunchje gekocht en met een heerlijk zonnetje opgepicknickt!

Het is een heerlijk park, maar de beloofde alternatievelingen hebben we eigenlijk niet gezien. Het waren voornamelijk gezinnetjes, stellen en groepje vrienden of vriendinnen, op een enkele bijzondere uitzondering na....

Toen we verder liepen, hoorden we muziek vanuit het stuk park aan de andere kant van de weg. Die kant opgelopen, de muziek bleek echter een soundcheck, want er werd hard gewerkt om alles voor een klein festivalletje op te zetten. Op dit moment was er nog weinig te doen dus. Gelukkig zit alles hier dicht bij elkaar, en zo zijn we doorgelopen naar de wijk Harajuku.

Erg hip! Veel alternatieve jeugd en bijpassende winkels. Ook heel veel plekken waar ze de lokale lekkernij crêpes verkopen, met bij elke zaak daadwerkelijk een flinke rij wachtende mensen.

De crêpes hebben we even overgeslagen, maar we hebben wel een heel leuk winkeltje gevonden, waar Anna goed kon slagen voor wat leuke kleding.

Toen op boekenjacht! Tokio is de meest internationale stad van Japan, dus als er ergens Engelstalige boeken/comics te vinden is, moet dat hier zijn.

Wat vooral opviel, is het formaat van de stad. Het ene winkelcentrum is zo groot als het centrum van Utrecht of Amsterdam, maar dan zijn er rustig nog tig andere van zulke wijken... En dat is alleen nog wat wij de afgelopen dagen gezien hebben. Niet zo gek, aangezien in de Tokio-prefectuur twee keer zoveel mensen wonen als in heel Nederland!

's Middags nog een bakkie koffie/ijsthee en een soort toast-tosti broodje, waarna Anna het lumineuze idee kreeg om Purika te gaan doen. Deze bezigheid is zeer populair bij Japanse tienermeisjes, en resulteert in zwaar opgemaakte, ge-photoshop-te, mierzoete plaatjes... als je het serieus doet... Zet je ons daar echter neer, dan krijg dit resultaat...

Het originele plan was om voor het avondeten een wijk die bekend staat om zijn bier&yakatori (kipspies) op te zoeken, maar na een paar uur rondgesjokt en geshopt te hebben, hebben we het plan aangepast naar iets dat geen uur reizen kostte, en zijn we op goed geluk een traditioneel Japans restaurant binnen gegaan. Een nogal luxe restaurant bleek, want de hapjes waren klein, onze tassen, die op de stoel naast ons stonden, werden afgedekt met een blauw zijde-achting lakentje en er werd voor het eerst dat ik ooit in Japan gegeten heb een extra service tax van 10% gerekend. Gelukkig was het eten zeker zo mals als de prijzen, we hebben heerlijke sukiyaki en zeebaars gegeten.

Toen Golden Gai verkend: een wijkje van een straat of vier, allemaal laagbouw, met 400+ barretjes en cafés! Deels toerist trap, deels members-only. Het publiek bestond voor 50% uit toeristen en 50% uit typisch Japanse zakenmannen in pak. De barretjes waren allemaal klein en druk, volgens mij hebben we geen bar gezien waar meer dan 8 mensen in konden.

Wij zijn uiteindelijk neergestreken bij een Rock Bar (wel een toerist-trap, maar goed, wij zijn dan ook toeristen), waar wij als afsluiter van de dag onszelf heerlijk verwend hebben met Guinness, lemon-beer, Flogging Molly en The Specials.

Siebrand

TokioTrip dag 2: tv-dag

Vandaag de eerste volle dag in Tokyo! Na een prima ontbijtje bij het café onderin ons hotel pakten we de metro naar onze eerste bestemming van de dag: Odaiba. Dit is een kunstmatig eiland in de baai van Tokyo met allerlei winkelcentra en andere vermakelijke dingen.

Ons doel hier was om het Fuji tv gebouw te bezoeken. We hadden namelijk gelezen dat hier een mooi uitzichtpunt in zat en een aantal tentoonstellingen van tv-programma's. Nou kennen we niet zoveel Japanse tv maar één van de dingen die we wel kennen is de anime (tekenserie) One Piece en in het gebouw zat Barratie, een One Piece thema restaurant. Daar hebben we dus ook koffie gedronken met wat lekkers. Alhoewel de koffie niet heel speciaal was maakte de omgeving heel veel goed. Zoveel leuke en bekende dingen om te zien. Echt super gedaan!

Na een kort bezoek aan het uitzichtpunt zijn we via het strand (waar je niet mocht zwemmen!) terug naar de metro gelopen.

Vanaf hier gingen we namelijk door naar één van de bekendste bezienswaardigheden van Tokyo: Tokyo Tower. Deze is heel bekend als bezienswaardigheid, maar is oorspronkelijk gebouwd als tv-toren.

Onder deze rood-witte Eiffeltoren kopie kun je helaas niet (zoals bij de Eiffeltoren) doorlopen want daar ligt Tower town. In dit 6 verdiepingen tellende gebouw bevinden zich een belachelijke hoeveelheid aan souvenirshops, een paar minipretparken en een foodcourt. Bij dit foodcourt vonden we een leuk restaurantje namelijk... Het One Piece café. Hier kregen wij een schitterende omrice en een verdraaid lekkere hamburger.

Na de lunch stonden we even te dubben: Tokyo Tower op (we hadden immers al een uitzichtpunt bezocht) of door naar Shibuya. Het tweede won, dus sprongen we weer op een metro. Shibuya is namelijk een wijk in Tokyo die bekend staat om de vele stijlvolle winkels en het interessante winkel publiek. Als eerste kwamen we aan bij Shibuya kruising. Dit is een megakruispunt waarbij alle voetgangersstoplichten tegelijkertijd op groen gaan waardoor het een soort krioelende mierenhoop van mensen wordt die vanaf alle kanten overal heen willen. Overweldigend maar zolang je maar vastberaden de kant op loopt waar je heen wilt kom je er zonder kleerscheuren of botsingen.

In onze dwalingen door deze wijk kwamen we op een gegeven moment een bioscoop tegen die zowaar Engelstalige films heeft! Aangezien we voor het laatst in Nederland naar de film zijn geweest (alle films in Kyoto zijn (vertaald) in het Japans) scoorden we gelijk kaartjes!

Na nog wat winkels bezocht te hebben (ik denk dat we nu alle One Piece winkels en de meeste cafés/restaurants wel van binnen hebben gezien!) was het tijd om een hapje te eten. Na wat rondkijken eindigden we bij de CoCo curryhouse. Aangezien we tussendoor nog een keer gestopt waren voor een drankje en een hapje (bij een dakterras café, zowaar zonder One Piece thema) had ik nog niet zoveel trek dus ik had genoeg aan een salade. Siebs portie curry was echter wat groter dan verwacht dus ik heb daar nog wel een paar hapjes van gehad.

Snel een koffie ergens anders en toen was het alweer filmtijd! We zijn naar Captain America: civil war geweest. Best een aardige film. Heeft een aantal van de sterke punten uit The Avengers (de verscheidenheid aan karakters en de goede grappen) maar is wat serieuzer qua sfeer.

Helaas was het een lange film, zonder pauze. Was dus blij dat we niet ook nog drinken bij de bioscoop hadden gehaald! Maar na een korte pitstop konden we al nakletsend met de metro terug naar het hotel. Morgen weer een volle en gevarieerde dag!

Anna

TokioTrip dag 1: Vakantie!

Vakantie!! Gisteren was al een vrije dag, die hebben we voornamelijk gebruikt om uit te rusten en de tassen te pakken. Vanochtend stapten we om elf uur de Shinkansen in, en twee en een half uur later stapten we uit in hartje Tokio.

In de trein hadden we een heerlijke bento als lunch, dus we konden meteen door.

Eerst maar eens de spullen naar het hotel brengen. Omdat we daar een uur 'te vroeg' waren, hebben we de bagage bij de balie achtergelaten, en zijn we de buurt gaan verkennen. Het hotel zit in de wijk Asakusabashi, redelijk centraal in Tokio, en op spuugafstand van de metro's.

Rond een uur of drie uiteindelijk de koffer op de kamer gezet en de (mid)dagtassen gepakt. De kamer was klein, maar het bed was goed, en alles zat er in. Helaas geen kastruimte of plek om te zitten, maar aangezien alles al uitverkocht was ivm Golden Week, waren we blij dat we deze hebben kunnen krijgen.

Eerst maar eens naar het koninkrijk van de geeks en elektronica: Akihabara.

Een superleuke wijk met allemaal elektronica winkels, maid café's, dvd en anime winkels en ander (veelal op nerds en mannen gericht) vermaak. Wij hadden van te voren al bedacht dat wij nog wat spullen wilden hebben, en we konden goed slagen.

Qua eten kennen wij Japans inmiddels wel, en hoe lekker het ook is, werd onze neus getrokken door iets wat wij al heel lang niet meer gegeten hadden. Eens heuse kebab-zaak! Daar liepen wij rond vijven al langs, maar een uurtje later trokken we toch weer terug die kant op, voor een vast niet zo heel gezond, maar overheerlijk avondmaal!

's Avonds nog even door de wijk gelopen en rond half tien besloten we dat het tijd was voor een biertje. Wij hadden (nog) geen zin om uitgebreid naar een maid café te gaan, of naar de Bunny Lovers (één van de cafés waar je wel wat kunt drinken, maar ook per half uur betaald, en je extra aandacht van meiden krijgt

), dus op zoek naar een heus café. Dat bleek toch nog moeilijker dan gedacht! Rond tien uur vonden we er toch nog eentje, maar die bleek net de laatste bestelling al opgenomen te hebben.

Blijkt het dat het, in ieder geval in deze buurt, gewoon schier onmogelijk is om na tien uur nog ergens een open cafeetje te vinden! Ietwat teleurgesteld, dan maar weer terug naar het hotel, waar onder een convenience store zit, waar ze gelukkig nog wel lekkere drankjes en hapjes hadden.

Niet al te laat op bed vandaag dus, op tijd weer op voor morgen, de rest van onze week vakantie in Tokio!

Siebrand

Miyako Odori

Na een super gezellige en moderne dag gisteren was het vandaag tijd voor wat klassiek Japanse cultuur!

We gingen namelijk naar de Miyako Odori. Dit zijn de jaarlijkse optredens van de Maiko's en Geiko's uit Kyoto's Gion wijk. Zoals we volgens mij in een eerder blog al beschreven hadden is Geiko een ander woord voor Geisha en zijn Maiko's hun leerlingen.

Deze optredens vinden traditioneel gezien plaats tijdens de maand april en vinden in deze periode vier keer per dag plaats. Ja, de hele maand lang! Dit is dus ontzettend hard werken voor de Geiko's en Maiko's. Nou zijn er (wat we begrepen) wel genoeg dames dat ze niet elke dag hoeven op te treden en wisselen ze ook af en toe van rol, zodat iedereen een keer in schijnwerpers kan staan.

Aangezien we dit maar eens mee zullen maken hadden we besloten om lekker voor het luxe pakket te gaan. Dit hield in dat we gereserveerde stoelen hadden (fijn, scheelt weer in stress!) en dat we voordat de voorstelling begon een thee ceremonie mee zouden maken.

Uiteindelijk moesten we alsnog een beetje haasten aangezien we per ongeluk een toeristische route hadden genomen. Google maps gaf namelijk wel aan waar het was, maar niet waar de ingang was.. En het bleek een vrij groot complex te zijn om omheen te lopen!

Maar goed, we waren gelukkig nog wel op tijd voor de thee ceremonie. Dit bleek een stuk minder fancy dan we van tevoren hadden gedacht. We werden (samen met een stuk of 40 anderen) een klein zaaltje ingeleid waar we een ontzettend bittere kop matcha (groene thee) en een mochi (Japans snoepgoed gemaakt van gestampte rijst, gevuld met zoete bonen) kregen. Deze werden door iedereen in een noodtempo naar binnen gewerkt waarna iedereen weer naar buiten schuifelde om te wachten tot we de zaal waar het optreden was in mochten.

Er waren twee dingen die wel erg gaaf waren aan de thee ceremonie. Ten eerste mochten we de bordjes waarop de snoepjes geserveerd werden houden. Ten tweede werd er voorin het zaaltje door een Geiko en Maiko een thee ceremonie uitgevoerd. Helaas konden wij hier niet heel veel van zien, maar dankzij Inoue-san hebben we er wel een hele mooie foto van!

Na de theeceremonie hebben we even rondgesnuffeld bij de souvenirs, maar er zat niet heel veel speciaals tussen, dus zat er niets anders op dan geduldig wachten tot de zaal open ging.

Eenmaal open vonden we snel onze plekjes in de zaal en schoten nog snel wat plaatjes voordat de voorstelling begon en dat niet meer zou mogen.

De voorstelling zelf was opgedeeld in 8 delen, waarbij de meeste van de delen draaiden om de verschillende seizoenen.

Het eerste deel was een introductie, waarbij de Maiko's en Geiko's voor het eerst hun kostuums van dit jaar lieten zien (elk jaar worden er weer nieuwe kostuums, sets en dansen ontworpen) en waarbij het thema van dit jaar wordt getoond. Dit jaar was het thema de wisselende seizoenen rondom bekende shrines en tempels in Kyoto.

Tijdens het dansen werden ze begeleid door dames op traditioneel Japanse instrumenten en door middel van zang (waarin ze het verhaal vertelden dat bij de dans hoort)
Het eerste deel vonden we erg indrukwekkend. De dansers hadden allemaal schitterende kimono's aan en waren schitterend opgemaakt.

Het tweede deel was een korte pauze van de seizoenen. Hierin werd namelijk een stukje geschiedenis tentoongesteld. Er waren twee dames die traditionele herenkostuums droegen die vroeger aan het hof gedragen werden. Zij deden samen een mannelijke dans, die van de vrouwelijke dansen verschilde doordat de bewegingen grover en meer afgehakt waren. Daarnaast waren er twee anderen die gekleed waren in een traditioneel vlinderkostuum, dat vooral bekend is doordat het door kinderen gedragen werd tijdens een traditionele lente dans.
Dit gedeelte was mooi, maar iets minder indrukwekkend. Ondanks de oortelefoon met Engelse uitleg had ik het idee dat we veel nuances/achtergrond misten.

Het derde deel was zomer. Helaas weten we allebei niet precies meer wat voor dans en verhaal hierbij zat.

Hierna vormde het vierde deel weer een korte pauze namelijk met een sprookje. In dit verhaal werd een variant op het assepoester verhaal uitgebeeld waarbij alle rollen (ook de mannelijke) door de Maiko's en de Geiko's werden uitgevoerd.
Van alle gedeeltes deed dit het meest denken aan de kabuki voorstelling die we vorig jaar met mijn vader hebben gezien. Alhoewel ik moet zeggen dat de dames overtuigender heren speelden dan andersom. Ook vond ik dit eigenlijk mooier dan het kabuki, dat nogal overdreven is. Dit was een stuk ingetogener. Dus geen geschreeuw, nep hoge stemmetjes of overdreven uitbeelding van emoties.

Het vijfde deel was herfst. Ook dit deel heeft helaas niet veel indrukken achtergelaten. Al durf ik wel te wedden dat bij deze dans de rode bladeren van de Japanse esdoorn een grote rol speelden. Dat is en blijft namelijk één van de belangrijkste en schitterendste kenmerken van de Japanse herfst.

Het zesde deel was winter. Dit was het meest rustige en ingetogen deel. Het verhaal ging over een dame die zich in haar liefdesverdriet samen met een vriendin had terug getrokken in een besneeuwde tempel in de bergen. Alhoewel ik hem wel mooi vond moet ik toegeven dat dit wel het minst spannende deel van de voorstelling was en Sieb heeft hier dan ook even zijn ogen gerust.

Ergens moet nog een deel geweest zijn, aangezien deze optredens altijd uit 8 delen bestaan, maar dat kunnen we ons allebei niet meer herinneren. Dat is het nadeel van blogs niet gelijk typen en van zoveel leuke dingen doen, je vergeet wel eens wat. ;-)

Het laatste deel was de grote finale. Wederom lente en de groep dansers op het podium werd steeds groter naarmate iedereen uit de vorige scenes zich bij hen voegde. Niet alleen was de dans in dit gedeelte erg mooi, maar het was erg leuk om iedereen uit alle scenese bij elkaar te zien zodat je de kostuums kon vergelijken.

Nadat we onze handen eraf geklapt hadden zijn we, al indrukken vergelijkend, de stad ingelopen op zoek naar een lekker tentje om te eten. Wat rondwandelen laten eindigden we bij 'Ganko Sushi'.
Voor de verandering een keertje geen goedkope (maar lekkere) lopende band sushi. Nee, hier koos je de sushi van de kaart en maakte een chef het recht voor je neus klaar. Heerlijk! Nog nooit zulke malse tonijn gehad. Oh, en de chef was ook echt een schatje. Zodra hij wist uit welk land we kwamen dook hij een vertaalgids op en ging hij zoveel mogelijk dingen tegen ons in het Nederlands zeggen. Dat hij wat lastig te verstaan was maakte het niet minder leuk!

Al met al weer een heerlijke en culturele dag dus!

Mocht je nog graag een stukje van een Miyako Odori voorstelling willen zien, dan kun jehierterecht.

Anna

Bij Sato-san

Het weer is hier heerlijk, en het weekend van 22/23 april staat in het teken van leuke dingen!

Sato-san, mijn collega die wij een tijdje geleden op bezoek gehad hebben, had ons na de Hanami uitgenodigd om ook eens bij hem thuis, bij zijn gezin op bezoek te komen. Daar hadden wij wel oren naar, en deze zaterdag is het zo ver.

Om elf uur 's ochtends werden wij bij het station opgehaald (want als een Japanner je uitnodigd, kun je ineens zelf niets meer, en moet alles voor je geregeld worden). Manami-chan, Sato's dochter van 8 jaar oud, wachtte ons op, en leidde ons naar de auto. Haar verlegenheid was met een minuutje ook weg, en ondanks de taalbarriere, was het meteen al erg gezellig.

Bij het appartementencomplex stonden in de hal een horde kinderen, die het waarschijnlijk erg spannend vonden dat er mensen uit 'Oranda' kwamen! Sato woont midden in Kusatsu, waar de hoeveelheid niet-Japanners erg laag is. Eén van die kinderen was Ryu-kun, de zoon van Sato, die 6 jaar oud is. Met z'n allen in de lift gingen we naar boven.

Sato's vrouw deed open, en leidde ons naar binnen. Het is een voor Japanse begrippen ruim appartement, waarin echt in geleefd wordt. Voor ons was het voor het eerst dat we bij Japanners met kinderen binnen waren. Speelmat op de grond, kasten vol speelgoed en andere spullen, maar toch netjes, op z'n Japans :)

Eerst kregen we een rondleiding, en gaven we de cadeautjes die we meegebracht hadden. Een voetbal voor Ryu, een armband-maak-setje voor Manami, een grote fles Duvel voor Sato en een pakketje Droste-chocola voor zijn vrouw.

Even later begonnen we aan de lunch. Wij hadden van te voren al te horen gekregen dat wij traditionele 'sukiyaki' zouden krijgen. Er werd ons uitgelegd dat er twee soorten bestaan, 'Eastern style' en 'Western style', oftewel Kansai en Tokyo style ;). Dit was uiteraard Eastern style. Het verschil zit hem in dat Westen style meer op Nabe met rundvlees lijkt: alles wordt tegelijk in de pan gedaan en bereid. Bij Eastern style worden eerst dunne plakken rundvlees in sukiyaki-saus gebakken, en daarna de rest van de ingrediënten, groente, (soms) rijstcake en noodles.

Om een lang verhaal kort te maken: het was héérlijk! De rundvlees haal je direct uit de pan door rauw ei om het vervolgend op te eten. In Japan wordt regelmatig rauw ei over/bij/door gerechten gedaan, en dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Aangezien ze niet allemaal ziek zijn, hebben wij ons inmiddels aangepast, en het is waar, het geeft een heerlijke romige smaak! De rest van de maaltijd was ook heerlijk. Sukiyaki is een gerecht dat voornamelijk bij speciale gelegenheden gegeten wordt, bijvoorbeeld als een de kinderen voor het eerst naar (junior) high school gaat.

Daarna moest buiten de bal geprobeerd worden, echt geen ramp met het heerlijke weer! Ook hebben we nog wat andere typische kinderspelletjes gedaan. De kinderspelletjes in Nederland en Japan zijn vrijwel het zelfde, alleen wie er 'begint' (of bijvoorbeeld wie is de tikker) wordt bepaald met Jan-Ken-Po. Jan-Ken-Po, oftewel papier-schaar-steen, zit heel diep geworteld in de Japanse cultuur. Op mijn badmintonclub is het bijvoobeeld de manier om te kijken welke teams er gekozen worden, en kinderen doen het dagelijks vele malen, bijvoorbeeld dus om te kijken wie er mag beginnen met een spelletje, of wie het laatste snoepje mag. Sato vroeg hoe dat in Nederland werkt, en de hele familie was stomverbaasd om te horen dat Jan-Ken-Po niet in Nederland gebruikt wordt!

Na een uurtje gingen we weer naar binnen, wat drinken, en omdat Sato ook gek is op muziek, werd er een berg aan instrumenten naar de woonkamer verplaatst. Een ukulele, een electrische ukulele(!), cajon (soort drum-kruk), electrische gitaar, samba-ballen (in de vorm van een banana en een ichigo (banaan en aardbei ;)), en een keyboard. Sato was verrukt om te leren dat ik een aardig handje piano kan spelen, en samen hebben we alle liedjes gespeeld die we beiden kenden. Dat waren er echter niet zo veel. Wat Beatles, Sato kende nog een enkel rock-nummertje (Oasis bijvoorbeeld), en een paar Japanse liedjes die ik dan weer kende (Summer van Joe Hisaishi en Depend on you van Ayami Hamasaki). Erg leuk en erg gezellig, en wij vonden de electrische ukulele erg grappig.

De kinderen vermaakten zichzelf of met vriendjes, en liepen af en aan. De sfeer was erg leuk, niet zo stijf als dat we van Japanners gewend zijn.

Wij waren van te voren al gepolst of we al plannen voor avondeten hadden. Die hadden we niet, en zodoende waren we ook uitgenodigd om voor het avondeten te blijven. We aten een door de vrouw van Sato gemaakte curry (half Japans, half Indisch), en werkelijk waar, ze kan echt heerlijk koken! Ook deze maaltijd was super! Wat rijst en stokbrood erbij en ook de kinderen aten de curry en kliekjes van de sukiyaki met smaak op. De kinderen waren al snel klaar, en begonnen op gegeven moment een soort sketches op te voeren, en een raadspelletje (soort hints) met ons te doen.

Na het eten wilde Ryu graag nog koro-koro-dodge spelen, dat is een door hun zelf bedachte variant op trefbal (dodge(ball)), waar alleen gerold wordt met de bal (koro koro = rollen). In elke hoek van de speelkamer iemand op de grond, en één (of twee) in het midden die de rollende bal(len) ontwijken. Een leuk spelletje, en we zagen waarom dit het favoriete spelletje van Ryu was. Zeer vermakelijk, en Ryu wilde maar niet stoppen!

Omdat Sato en familie morgen een andere afspraak hebben waarvoor ze vroeg op moesten, hadden we afgesproken er rond acht uur een punt achter te zetten. Toen alle spelletjes afgelopen waren echter, was het al half negen! De telefoon werd gepakt om een taxi te bellen, maar omdat wij dat écht onzin vonden, stonden wij er op dat we die tien minuten gewoon zouden lopen naar het station.

Dat was prima... maar niet alleen! Dus de hele familie de jas aan, en daar gingen we! Manami was vrolijk huppel-spelletjes met Anna aan het doen, en Ryu was al best wel moe, en ging graag in op mijn aanbod om hem op mijn rug te dragen. Het was een leuke afsluiting van een superleuke dag!

En eigenlijk wilde ik het hele weekend in één keer vertellen, maar omdat dat wel erg veel wordt, zal ik de Miyako Odori in een apart verhaal beschrijven!

Siebrand

Tetsugaku no michi to sakura

Afgelopen weekend hadden we een Hanamimet Siebrands collega's. Dat zo gezellig en mooi dat het ons leuk leek om nog een keer de toerist uit te hangen terwijl de bloesems bloeiden.

Nou waren we een paar maanden daarvoor met mijn moeder bij het filosofenpad in Kyoto geweest. Dat is een heel mooi pad langs het water met erg veel groen. Een groot deel van dat groen komt van.. Ja, je raad het misschien al: kersenbloesem bomen!

Aangezien het al even geleden was dat we Daisuke en Hatsuki gezien hadden leek het ons gezellig om met zijn vieren te gaan wandelen en daarna lekker te gaan lunchen bij een noodle tentje waar ik in december al eens met mijn vader was geweest.

Onze plannen dreigden nog even in het water te vallen aangezien het een paar dagen van te voren ontzettend regende en daardoor een deel van de bloesems al verdwenen was. Maar we hadden goede hoop dat het pad hoe dan ook erg mooi, en de wandeling erg gezellig zou zijn.

En dat was het ook!

Het weer was ontzettend mooi en de bloesems nog steeds schitterend.

Eigenlijk was het alleen maar leuk dat de kersenbloesem tijd al een beetje op zijn einde liep want daardoor sneeuwde het soms kersenbloesems! Dat was echt ontzettend leuk om mee te maken en zelfs nadat de bloesems op de grond of in het water belanden zorgden ze nog voor schitterende foto's!

Al foto's makende slenterden we rustig door (ik geloof dat we in het totaal wel 60 foto's hebben! En wij eerder maar beweren dat we het maar maf vonden dat iedereen zoveel foto's van bloemen aan het maken was!!).

Het mooie weer en het feit dat er nog maar even naar de bloesems gestaard kon worden bracht een hoop mensen op de been. Dit zorgde voor een drukke, maar feestelijke sfeer. Kinderen (en een heel aantal volwassenen) probeerden de bloesems te vangen als ze rond geblazen werden. Op de bankjes zaten mensen te picknicken en ijsjes te eten. Kortom, iedereen was gewoon aan het genieten!

Tegen de tijd dat we bij het einde van het pad waren begonnen we allemaal wel een beetje trek te krijgen. Tijd om naar Hinode udon te gaan voor een welverdiende lunch!

Nou was ik daar al een keer eerder geweest (toen mijn vader in Kyoto was) dus ik wist dat er een grote kans was dat we in de rij moesten staan, maar ik had geen idee hoe lang het ongeveer zou duren. Onze wachttijd was uiteindelijk ruim een uur, maar het was zeker de moeite waard!

Doordat het weer een stuk beter was dan we hadden verwacht en we tijdens onze wachttijd voor Hinode udon recht in de zon stonden hadden we wat meer zon gehad dan gepland. Mijn neus was een tikje roder dan normaal en ik had wat zon veroorzaakte rouge op mijn wangen. Helaas kwam Sieb er wat minder goed vanaf, hij had een vuurrode nek.

Maar goed, dat is gewoon even flink smeren met aftersun en dan komt dat ook allemaal wel weer in orde!

Anna

Hanami

Het is lente in Japan en dat betekent bloesems, bloesems overal! Het begon een paar weken geleden met de pruimen bloesems.

En inmiddels bloeien ook de kersenbloesems volop. Deze heb je in verschillende soorten: De "normale" kersenbloesem

en de 'treur'kers. Dit lijkt een soort kruising tussen een treurwilg en een kersenbloesem en is mijn favoriet!

Net zoals andere seizoensgebonden bezienswaardigheden (denk aan de rode Japanse esdoornbladeren in de herfst of de paar keer per jaar dat er sneeuw ligt in Kyoto) is dit een zeer populaire attractie. Mensen trekken in grote getalen naar parken en tempels om de bomen te bewonderen en bovenal om er foto's van te maken! Soms staan er zelfs rijen om met een extra mooie boom selfies te kunnen maken!!

Nou heeft het vieren van de kersenbloesems gelukkig nog wel iets meer om het lijf dan alleen maar foto's maken van de bomen. Om van de bloesems te genieten en te vieren dat het lente en dus beter weer is gaan mensen met zijn allen naar buiten om onder de bloeiende bomen te picknicken. Dit gebruik wordt in het Japans Hanami genoemd.

Wij hadden het geluk dat er vanuit Siebrands afdeling van Omron ook een Hanami georganiseerd werd. Dit leek ons namelijk heel gezellig, en je kunt nooit teveel integreren toch? ;-) (volgend weekend gaan we ook een Hanami houden met Daisuke en Hatsuki doen. Hopen dat de bloesems dan ook nog bloeien!)

Na een stuk gefietst te hebben sleepten we onze fietsen dit schitterende paadje op.

Aan de andere kant van deze 'dijk' werden we begroet door een aantal van Siebrands collega's en hun vrouwen en kinderen. Dankzij de beproevingen van twee collega's van Siebrand (die de nacht van te voren een tentje op die plek hadden neergezet en daar hadden geslapen) hadden we het beste plekje van allemaal, namelijk direct onder de kersenbloesems!

Nadat we waren gaan zitten werd ons direct van alles te eten, maar vooral te drinken aangeboden. Hanami's staan er namelijk ook wel een beetje om bekend dat er meer dan genoeg alcohol aanwezig is. Dorstig geworden van het gefiets namen wij dat aanbod met liefde aan (ik alleen wel iets zonder alcohol!).

De middag verliep heel vrolijk en gezellig. De kinderen dartelden in het rond, de hapjes en drankjes werden rijkelijk rondgedeeld en we werden met enige regelmaat vermaakt door de jongleer- en ukulele kunsten van verschillende collega's. Ook onze eigen hapjes vielen goed in de smaak (ik had 2 koffiecakes gebakken en we hadden wat Belgische bieren gescoord om mee te nemen).

Ondanks dat lang niet iedereen evenveel Engels sprak of durfde de te spreken hebben we ons geen moment echt buiten de groep gevoeld. Iedereen was ontzettend aardig en het was dan ook jammer dat het rond vijf uur toch echt wat te koud begon te worden om nog langer te blijven zitten.

Met enigszins onstabiele benen (ook ik had inmiddels toch wel wat drankjes op) en een tonnetje ronde buik (zoveel heerlijke hapjes!) begaven we ons zeer tevreden naar huis.

Wat ons betreft is Hanami een traditie die ook in Nederland wel door mag worden gevoerd! Schitterende dingen om te zien, gezellige mensen en heerlijke hapjes en drankjes. Wat wil je nog meer?