nieuwe ervaringen

Vandaag heb ik mijn eerste aardbeving meegemaakt!

Geen zorgen, dat klinkt veel enger dan het was ;-)

Ik zat vanmiddag rustig te lunchen toen ik opeens een getril voelde. Het was heel licht, er bewoog niets, maar ik voelde het wel. Eerst dacht ik dat er een zware trein voorbij kwam, of een grote vrachtwagen, maar daar duurde het eigenlijk te lang voor..

Na een seconde of 30 was het ook weer over. Omdat ik het toch wel een beetje raar vond liep ik naar het raam en keek of er iets raars buiten was. Nou, nee dus.. Iedereen reed en liep gewoon door.

Was het dan wel een aardbeving? Ik begon toch een beetje te twijfelen.. Dus stuurde een berichtje naar Siebrand of het bij hen net ook getrild had en ging op het internet kijken.

Maar ook daar kon ik niets vinden... Ik was er bijna van overtuigd dat ik gek was toen Siebrand terug appte. Hij had zelf niets gevoeld maar had ook even gegoogled en had het volgende gevonden:

Ingezoomd plaatje van het zuiden van Japan. Het blauwe gebied is waar een aardbeving(/kje) was. Wij wonen net buiten dat gebied (onderste puntje van het meer, maar dan er rechts van).

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik geen flauw idee meer had van wat de schaal van richter ook alweer precies inhield. Ooit wel gehad op de middelbare school, maar dat was in ons aardbevingsvrije kikkerlandje niet echt in mijn hoofd blijven hangen. Dus toch maar even wat onderzoek gedaan.

Wat houdt de schaal van richter in? (met dank aan www.aardbeving.net)

Hiroshima 2/2

Na een heerlijke avond en nacht in ons hotelletje (eerst heerlijk omstebeurt in het mini-zitbadje en daarna als een blok geslapen op ons knetterharde bed (we zijn straks helemaal geen zachte bedden meer gewend joh!)) was het tijd voor onze tweede dag Hiroshima.

Nou zullen de meeste mensen wel bekend zijn met Hiroshima. Helaas is dat niet om het lekkere eten (alhoewel de oknonomiyaki erg lekker was) of om de architectuur (veel grote grijze flatgebouwen). Nee, Hiroshima is wereldwijd vooral bekend om het feit dat het de eerste stad is waar een atoombom tot ontploffing is gebracht.

Hoe naargeestig ook, de stad heeft zich dit feit toegeeigend en is bekend om zijn rol in protesten tegen kernwapens. Zo schrijft de burgemeester jaarlijks protestbrieven naar landen die actief bezig zijn met het ontwikkelen en testen van kernbommen en hebben ze een groot herdenkingspark, inclusief museum.

Dit park stond voor vandaag op onze agenda. Dus na een snel kopje koffie met een sandwich (ik ga het geen boterham noemen, daarvoor is het Japanse brood te wit, te klef en te zoet) bij een koffietentje gingen we daarnaar op weg.

Helaas kwamen we er eenmaal in het park achter dat een groot deel van het museum gesloten was voor renovatie. Gelukkig hadden we een Engelse audiogids gehuurd, dus konden we het stuk dat we niet konden bekijken wel beluisteren. Dit ging voornamelijk over de geschiedenis van de stad Hiroshima, de rol van Japan in de tweede wereldoorlog en de ontwikkeling van de atoombom.

Eenmaal bijgekletst begaven we ons in de mensenstroom (geen idee of het altijd zo druk is, of dat het kwam doordat het een feestdag was, maar het was echt file lopen!) de tentoonstelling in.

Eigenlijk kan ik over de inhoud van het museum vrij kort zijn.
Aan de ene kant was het ontzettend indrukwekkend: de maquettes waarin je kon zien hoeveel er vernietigd was, de filmpjes waarin de ontploffing en de daarop volgende schokgolven zichtbaar werden gemaakt, de foto's van de ravage, de persoonlijke verhalen..

Zo was er dit

Deze kraanvogels zijn gevouwen door een meisje dat zonder (zichtbare) verwondingen uit het getroffen gebied wist te komen. Helaas werd ze vrij snel alsnog ziek door de radiatie. Nou is er in Japan een bijgeloof dat als je 100 kraanvogels vouwt terwijl je ziek bent, je beter wordt. Geen idee of dit meisje ooit de 100 heeft gehaald, maar ze is wel overleden aan de gevolgen van de radiatie.

Aan de andere kant was het allemaal eigenlijk net TE. Ik snap dat het afschuwelijk moet zijn geweest en dat dit museum erop gericht is om mensen dat duidelijk te maken in de hoop dat het nooit meer gebeurd. Maar na de zoveelste vitrinekast met een kledingstuk en een verhaal over een kind dat zich op X meter van de ontploffing bevond zich ondanks afschuwelijke verwondingen naar huis wist te slepen maar daar overleed heb ik mijn audiogids uitgezet. Ik kon er gewoon niet meer tegen.

Al met al was het museum erg indrukwekkend, maar wat ons betreft teveel gericht op het persoonlijk leed en te weinig op de feiten. Zo heb ik na een bezoek aan het museum geen idee hoeveel mensen er nou eigenlijk getroffen zijn door de bom (direct of door de radiatie) of hoe lang het duurde voordat de stad weer werd opgebouwd.

Eenmaal buiten hebben we eerst maar even ergens op een bankje in het park uitgepuft. Gelukkig scheen het zonnetje (de beloofde regen bleek verdwaald) dus konden we aangenaam bijkomen in onze t-shirts.

Ondanks het feit dat we al erg vol zaten met indrukken wilden we toch nog graag één ding zien. Namelijk de 'a-bomb dome'.

Dit is het enige gebouw dat bewaard is zoals het was nadat de bom was ontploft. Het gebouw is eigenlijk nog wonderbaarlijk intact. Dit komt doordat het relatief dichtbij de ontploffing stond. Dat klinkt onlogisch, maar de bom ontplofte op 580 meter hoogte. Door die ontploffing ontstonden, naast een bizarre hoop hitte en straling, ook een aantal horizontale schokgolven. Die schokgolven zorgden ervoor dat de meeste gebouwen tegen de grond gingen. [Pin me hier niet op vast, dit is mijn interpretatie van wat er in het museum verteld werd. Ik ben geen deskundige ;-)]

Ik vond het in elk geval indrukwekkend om te zien. Misschien door alles wat we al mee hadden gekregen in het museum kwam het juist hier heel goed binnen wat er gebeurd was en wat een ravage en chaos het geweest moet zijn.

Na nog een rondje gelopen te hebben door het park besloten we dat het tijd was om vrolijkere dingen te gaan doen en zijn we nog even door de stad gelopen en hebben we wat grote winkelcentra bewonderd (onder andere tokyu hands, waar ze hele maffe, maar voornamelijk hele dure snufjes hebben) voordat het tijd was om weer met de Shinkansen naar huis te gaan!

Alles bij elkaar was het een heerlijk ontspannen, schitterend maar ook wel heftig weekend!

Anna

Hiroshima 1/2

Maandag 23 november was een feestdag! Vrij vertaald 'Labor Thanksgiving day' oftewel 'Dankdag voor de arbeid'. Niet dat de Japanners dat weten, die kennen alleen maar het concept VRIJE DAG! Een vraag waarom leidt steevast tot het pakken van een smartphone met google. Hoe dan ook, geen vieringen, geen festival, wel drie dagen weekend! Dus... zondagochtend in de Shinkansen, op naar Hiroshima!

Even schrikken wat de kaartjes kosten, maar goed, met de Shinkansen is de rit twee uur, en met de normale trein zeven! Die keuze was dus snel gemaakt!

Na heerlijk met 300 KM/uur over het exclusieve Shinkansen-spoor gezoefd te hebben, bleken in Hiroshima alle bagagekluisjes op het station al vol te zitten. Eerst langs het hostel/hotel om onze bagage afgegeven te geven dus. Die is gelukkig dicht bij het station, en ze hadden er ook nog handige (reis)tips en een goede kaart voor ons.

We hadden ons voorgenomen om dit weekend naar de Miyajima tempel en de achterliggende Misen berg hiking trails te gaan, een bekende toeristische attractie vlakbij Hiroshima, en het Peace Memorial en Museum in Hiroshima zelf te bezoeken. Omdat het mooi weer was, en er voor de maandag regen voorspeld was, zijn we eerst naar Miyajima gegaan, en hebben we het museum voor de druilerige dag bewaard.

Na een stukje treinen, gingen we op de pont, en vanaf daar zagen we de bekende 'poort in het water' al liggen.

Daar aangekomen was het een drukte van jewelste. Horden toeristen die aan één stuk door lastig gevallen werden door opdringerige herten (wel zonder gewei) die wat te eten wilden hebben. Met alle eet-kraampjes op straat was er ook genoeg wat de hertjes ook wel lustte.

We zijn toen door de menigte heen naar de Miyajima tempel gelopen, en daar toch ook maar even in de (typisch Japanse) rij gestaan voor een mooi foto-plekje.

Achter de tempel ligt de Misen berg. Die wilden we beklimmen, maar omdat onze magen reeds aangaven dat het echt lunch-tijd was, zijn we de achterstraatjes ingedoken, en hebben een restaurantje gevonden waar ze de bekende Hiroshima-styleOkonomiyaki serveerden. Okonomiyaki iseen op de bakplaat bereide 'omelet' met allerlei groente/vlees/rice-cace/kaas/etc. er in, en is er in Osaka- en Hiroshima-style. Het verschil tussen de varianten is dat de Hiroshima-style opgebouwd is uit verschillende lagen, en noodles bevat, waar de Osaka-style meer een normale omelet/pannenkoek is.

Na deze heerlijke, lokale lunch zijn we op pad gegaan, de Misen berg op. Er lopen drie routes naar boven, welke ongetwijfelt alledrie prachtig zijn, maar ook per stuk een uur of twee kosten. Gezien het al halverwege de middag was, hebben we de 'normale' route gekozen. Nu hadden we wel verwacht dat het mooi zou zijn, het is niet voor niets een toeristisch attractie, maar het overtrof onze verwachtigen!

Het bos op deze berg is al eeuwenlang bescherm door de lokale krijgsheren, en later de keizer. Dit is wat ze noemen een echt oerbos (primeval forest), en dat was te zien ook. De route was duidelijk aangelegd, maar daardoor bleeft alles daaromheen ook mooi in takt. Aan het einde van het pad was een bijzonder mooie tempel waar we even konden uitrusten.

Er gingen vanaf de tempel verschillende paden verschillende kanten op. Omdat we toch nog even naar de 'top' van de berg wilden, kozen we de route naar de 'Observatory'. Ook hier bleef het bos ons verwonderen.

En bovenop de berg, stond een gloednieuw gebouw van drie verdiepingen! Compleet met toilet en muziek! Het was even een schok, zoiets nieuws in zoveel pure natuur, maar toen we eenmaal bovenop het gebouw stonden, snapten we het volledig. De zon was aan het ondergaan, en we hebben een lange tijd staan genieten van het prachtige uitzicht.

Omdat het al laat (en donker, en de paden zijn niet verlicht) was, besloten we met de kabelbaan terug te gaan. We hebben nog even gerend, omdat ze omriepen dat de laatste cablecar over 15 minuten zou gaan (en het was 30 minuten lopen volgens het bordje), maar toen we daar aankwamen stond er nog een hele rij mensen. Ondanks dat de officiele sluitingstijd gepasseerd was, riepen ze toen om dat ze zouden doorgaan tot iedereen weer beneden was. Gelukkig maar, want zo'n stuk hiken was overdag al zwaar, maar moe en in het donker....

Eenmaal beneden aangekomen liepen we terug langs de Miyajima tempel en werden we nog beloond met dit mooie uitzicht.

Terug met de pont en trein naar hiroshima, en daar een Hiroshima-style dip-ramen gegeten (gewone ramen met een los, pittig sausje waar je de noodles in dipt). Ik vond het een beetje heet; rood hoofd en zweedruppels op mijn voorhoofd; ik had namelijk per ongeluk de expert-level spicyness gekozen, maar het was heerlijk!

Toen terug naar ons hotelletje. Onderweg nog wat snacks gehaald, en eenmaal op de hotelkamer hebben we niet veel meer gedaan. Het was een vermoeiende, maar prachtige dag, met nog een mooie dag in het vooruitzicht!

Siebrand

De saga van het pakketje..

Een paar weken geleden vertelde mijn moeder dat ze het toch wel leuk vond om ons voor Sinterklaas wat leuks toe te sturen en dat ze het pakketje nu alvast zou versturen, omdat ze niet precies wist hoe lang het erover zou gaan doen.

De dagen gingen voorbij en er kwam steeds maar niets.. Dus toen er op 10 november aangebeld werd stuiterde ik heel blij naar de deur om een pakket in ontvangst de nemen.
Helaas stond de postbode zonder pakket voor de deur, maar wel met een brief waarvoor getekend moest worden..

Huh? Een brief van de Japanse post waar in mijn moeders handschrift ons adres op staat? Verwarrend!

Dus ik maakte snel de envelop open en vond daarin als eerste een foldertje: 'animal quarantine guide'. Daar snapte ik natuurlijk helemaal niets van, aangezien ik er niet vanuit ging dat mams een beest meegestuurd had.

Toch maar even het foldertje doorgebladerd en op pagina 2 werd het hele verhaal een stuk duidelijker:

Het is blijkbaar verboden om uit Nederland vleeswaren op te sturen naar Japan. Tenzij je een inspectie certificaat hebt van de autoriteiten van het land vanuit waar het product wordt opgestuurd.

Ik moet zeggen dat ik er helemaal niet bij had stilgestaan dat sommige producten misschien niet het land mee in mochten. Toen Siebrand en ik samen naar Japan vlogen hebben we ook gewoon verschillende dingen meegenomen, zoals Nederlandse kaas.

Maar goed, hoe nu verder? Gelukkig legden de andere formulieren in de envelop dat uit. We hadden twee keuzes: we konden het hele pakket laten terugsturen naar Nederland (zonde!!! al die lekkere dingen!) of we konden het verboden item eruit laten halen en laten vernietigen (ook zonde!).
Omdat we toch wel graag de rest van het pakket wilden ontvangen hebben we maar voor optie 2 gekozen en is de worst die in het pakket zat vernietigt.

Drie dagen later was het dan zo ver!! Ons pakketje kwam eindelijk aan! (ik had nog bijna de bel gemist, stond namelijk onder de douche... Maar kon gelukkig nog net op mijn slippers en in mijn ochtendjas de postbode stoppen)

Kijk dan wat leuk!! Thee, allerlei soorten snoepgoed, nutella, heerlijk Nederlandse theedoeken en doekjes, onze eigen zwarte pieten en... het lege zakje waar de worst in gezeten had met een brief erbij dat hij toch echt vernietigd was.

We genieten op dit moment ontzettend van al het leuks en het lekkers uit het pakket. De zak chocolade pepernoten is al op! :-D

Mocht iemand zich dus bedenken dat hij/zij het ook leuk vindt om iets naar ons op te sturen... Hoe zeer we de rookworst deze winter ook gaan missen.. Probeer die alsjeblieft niet op te sturen! ;-)

Anna

ps. De verhalen zijn weer wat schaars, ons leven is druk, maar er gebeuren nou niet heel veel speciale dingen.. Maar dit weekend hebben we een lekker lang weekend (maandag is het 'labor thanksgiving day' en heeft Siebrand vrij) en gaan we lekker een nachtje weg.. Dus na het weekend komt er vast en zeker weer een blog updat bij!

De Aeon-mall, Glow Kusatsu!

Yes, we zijn weer bij met schrijven! Dit weekend hebben we bewust een beetje rustig gehouden, en leuke dingen gedaan.

Vrijdag was ik laat thuis van het werk, gelukkig had Anna heerlijke spinazie-gehakt-pasta gekookt. Verder zijn we erg tevreden met onze bank

Zaterdag zijn we met de bus naar de Aeon-mall geweest. Een enorm groot winkelcentrum dat uit meerdere (enorme!) gebouwen bestaat. Hoe groot? Dat is lastig uit te drukken. Voor wie van nummertjes houdt, hij is 177,000m² groot, en heeft zo'n 4300 parkeerplekken. Voor wie van en beschrijving houdt quote ik Anna: 'Zo groot als de grootste Bijenkorf, en dan keer tien!'.

We hebben voornamelijk rondgelopen om in ons op te nemen wat er allemaal voor winkels zitten, en lekker geluncht. Een uurtje all-you-can-eat buffet waar allerlei rauw eten op stokjes zit, dat je aan tafel zelf paneert en frituurt. Heerlijk! En uiteraard ook ruim voorzien van toetjesbuffet (met chocoladefontein :)).

Na veel geslenter en een sporttas rijker zijn we naar huis gegaan. Omdat we vrij laat (en véél en máchtig!) geluncht hadden, hebben we niet noemenswaardig avondgegeten, en zijn we na een gezellig skype-gesprekje met Wouter, Jolanda, Berend en Dieke naar een lichtjesfestival in Kusatsu gegaan! Ik heb het bij gebrek aan de echte naam 'Glow Kusatsu' gedoopt!

Rond half acht kwamen we aan, en in anderhalf uur hebben we precies alles kunnen zien. Het was erg leuk, een route vol met lichtjes, kunstwerkjes, waarin ook veel inzet van scholen en tempels zo te zien was. Omdat het wat veel foto's voor hier zijn, heb ik een los foto-albumpje gemaakt, die je kan zien door hier te klikken!

Er waren ook allerlei eettentjes, waar we op het einde nog een cracker met ei gegeten hebben (niet heel bijzonder, wel lekker) en een pannenkoekje met zoete bonen pasta.

Omdat ze het zo leuk vonden dat wij gajin (buitenlanders) bij dit kleine dorpsfestivalletje kwamen kijken, kregen we een extra pannenkoekje er bovenop!

Erg lekker, en deze kostte ons een luttele 140 yen (iets meer dan een euro), vers van de plaat!

Erg leuk avondje dus. De route was helemaal verlicht met een spoor van lampjes (zie ook één van de foto's in het albumpje), en op sommige plekken was (live) traditionele muziek, of er werden vertellingen gedaan (gokken we, ons Japans is nog niet zo goed).

Dat laatste proberen we stukje bij beetje te op te pakken. Anna zit al een paar weken op Japanse les, en ik probeer via wat zelfstudie het een en ander onder de knie te krijgen. Op de losse woordjes die je altijd wel oppikt na, begint het lezen ook zijn vruchten af te werpen. Japan gebruikt drie 'alfabetten' De Kanji, Hiragana en Katakana.

Kanji is als-het-ware een plaatjesschrift. Zoals iedereen in Nederland het snapt als je "Ik ♥ van jou" schrijft, of drie x-jes onder een berichtje plaatst, zo heeft Japan dus voor bijna elk woord of begrip een eigen symbooltje. Prima te leren, er zijn er alleen zo'n 13000 al worden er typisch 'maar' zo'n 2000 tot 3000 veel gebruikt.

Daarmee kunnen ze echter nog niet alles schrijven, dus voor alles wat geen specifiek symbooltje heeft, gebruiken ze de Hiragana. Dat zijn 46 karakters die elk voor een klank staan, waarmee de woorden fonetisch geschreven worden. Zo heb je 5 karakters (a-ri-ga-to-u) die samen het woord arigato vormen, oftewel 'dank je wel'. Behalve lezen, moet je om hier iets mee te kunnen, dus ook weten wat het Japanse woord betekent.

Voor leenwoorden echter, die voornamelijk uit het Engels komen, gebruiken ze een ander schrift, de Katakana. Zo'n 48 karakters. De woorden die hierin geschreven zijn, kunnen we behalve uitspreken, dus soms dus ook nog snappen!

Anna leert het zoals het hoort, eerst de Hiragana, daarna de Katakana. Ik heb de Hiragana overgeslagen, en ben direct aan de Katakana begonnen. Simpele woordjes kan ik al aardig lezen, zoals het bekende noodle-gerecht 'ramen', en de 'Toyota Prius'. Het scheelt natuurlijk als je de context ook kent ;)

Erg leuk, dat we nu stapje bij beetje kleine woordjes her en der kunnen lezen. Op mijn werk zitten in de techniek erg veel leen-woorden (copy-paste heet in het Japans copy-pé), maar het is nog niet altijd even makkelijk, sportclub in het Japans is bestaat uit twee Kanji voor sport (die gaan we voorlopig nog even niet leren) en de drie katakana karakters daarna vertalen klinken als ku-ra-bu. Spreek club met een verschrikkelijk Japans accent uit, en je komt er achter wat het betekent, maar makkelijk is het zeker niet... Wel leuk!

Er komt weer een volle werkweek aan, ik weet nog niet wanneer de volgende update komt, maar zodra we weer wat te melden hebben, komt het hier weer te staan!

Siebrand

ps. ik had leuke voorbeeldjes bij de Kanji, Hiragana en Katakana geschreven, maar deze website veranderd alle karakters in ???'s... dus het verhaal moet het zonder voorbeeldjes doen

3 november: Culture day

Zoals in een vorig blogje al is gezegd hadden we afgelopen week vrienden op bezoek! Steven en Renée kwamen gezellig bij ons logeren van 1 tot 5 november.

Zondag na onze wandeltocht hadden wij met ze afgesproken op station Kyoto. Omdat wij nog geen logeerspullen hadden zijn we eerst met zijn vieren op luchtbed-jacht gegaan. Helaas bleek november niet helemaal het juiste jachtseizoen, dus zijn we uiteindelijk overgeschakelt op een andere prooi. Die viel wat makkelijker te vangen, dus nu ligt er voor onze komende gasten een dubbele futon (zowel in breedte (1.40) als in dikte (2 op elkaar ;-) ) klaar!

Die avond hebben we met zijn vieren verschillende magnetron-maaltijden geproefd. We waren namelijk allemaal nogal gaar van het vele gewandel en gereis. Soms is thuis hangen ook heerlijk! Zeker met goede vrienden hun vakantieverhalen en -foto's!

Nou hadden Siebrand en ik natuurlijk door de week van alles te doen, dus we konden helaas niet elke dag samen met hen de toerist uithangen...
Maar op maandagmiddag had ik na mijn Japanse les nog niets in de agenda dus kon ik mee op ontdekkingstocht in Kyoto. =D

We hebben toen met zijn 3-en Nijo-castle verkend. (heel mooi oud paleis van een lokale shogun (middeleeuwse leenheer (net één stap onder de keizer) ) Siebrand was hier tijdens zijn eerste Japan trip al geweest en had dit genoemd als aanrader.
Ik heb helaas op dit moment geen foto's van het kasteel, maar als ik het me goed herinner hebben Steven en Renée er wel een aantal gemaakt (van de buitenkant van het kasteel dan, binnen mochten we geen foto's maken omdat dat niet goed is voor de muurschilderingen), dus die komen nog! Oh, en Sieb heeft er ook een aantal gemaakt tijdens zijn bezoek. Dus gaat zeker lukken!

Toen we daar klaar waren hadden we wel zin in een snack, dus ben ik met hen nog een keer over Nishiki market gelopen. Daar hebben we echt schaamteloos geproefd en gesnackt, zowel van de lokale specialiteit (ingelegde groenten) als van allerlei ander lekkers (honingijsjes, zoete aardappels, matcha-ijs en gelei, etc). Ook hebben Steven en ik Japanse peper gekocht. Hoe het er vers uit ziet weet ik eigenlijk niet, maar in gedroogde en gemalen vorm is het groen en kruimelig. Het smaakt een tikje naar citroen en is niet zozeer pittig als erg prikkelend op je tong. Heerlijk! Nu nog een recept vinden waar ik het in kan gebruiken!

Eenmaal uitgesnackt was het tijd om Siebrand te ontmoeten en sushi te gaan eten bij één van onze lievelingstentjes: de 100 yen lopende band sushi tent!
Deze sushi tent zit een beetje op een rare plaats, namelijk boven een MacDonalds, maar is wel ontzettend leuk! Heerlijk verse sushi, een ontzettend leuke loopband waarop van allerlei lekkere dingen langskomen en een expressband waarop de dingen die je zelf besteld aan komen racen. Ook kun je een 'spelletje' spelen tijdens het eten. De sushi die je van de band pakt komt namelijk op bordjes. Om bij te houden hoeveel je moet betalen doe je die bordjes in een gleuf naast de tafel en iedere keer als je er vijf bij hebt krijg je een filmpje te zien. In dit filmpje doet een samurai mannetje een trucje (visje vangen, acrobatiek, judo, etc) en als hij dat tot een goed einde bracht dan kreeg je een prijsje!!

Siebrand heeft nu dus een schitterend hello kitty clipje voor op zijn tas! =D

Alhoewel de avond super gezellig was vonden we het toch wel jammer dat we overdag niet met zijn vieren op ontdekkingstocht konden. Maar gelukkig was de volgende dag, dinsdag 3 november, een feestdag waardoor Siebrand vrij had!

Dat was toevallig ook de laatste dag dat je zonder reserveren het keizerlijk paleis in Kyoto kon bezoeken! Dus na een uitgebreid Japans ontbijt gingen we daar dan ook naar op weg!

Hier staan we dan, gezellig met zijn 4en bij één van de vele poorten in dit paleis.

Het paleis was schitterend om te zien, met ontzettend gedetailleerde versieringen en gebouwen die maar één keer per jaar gebruikt werden voor ceremonies. Helaas konden we de gebouwen zelf niet in, maar de wandeltocht rondom leverde ook al schitterende plaatjes op!!

Zoals dit mooie doorkijkje

En dit idyllische bruggetje (vooral zo idyllisch omdat niemand de tuinen in mocht =( )
(er zijn nog meer foto's van het paleis, namelijk hier.)

Omdat dit de laatste dag was dat het paleis zo makkelijk te bezichtigen viel was het bizar druk met toeristen. Na een tijdje waren we dat dan ook wel zat en besloten we dat het tijd was om te gaan ontspannen... In een sento! Namelijk deze.

Wat is een sento? Nou, dat is een Japans badhuis.
Je hebt ook nog een andere variant Japanse badhuizen, deze heten onsen. Het verschil is dat een onsen gevoed wordt door een natuurlijke warmwaterbron en er bij een sento gewoon leidingwater wordt opgewarmd en gebruikt.

We willen ook nog erg graag een keer naar een onsen, maar dit was ook al superleuk!

Toen we eenmaal entree en handdoeken hadden betaald (dat was lastiger dan het klinkt, allebei moest je namelijk doen door bij een (Japanse) automaat kaartjes te kopen!) namen we afscheid van elkaar. De heren gingen namelijk links en de dames rechts.
Bijna alle sento's en onsen's zijn namelijk gescheiden!

Het was dus ontzettend fijn dat we met zijn vieren waren, want zo had iedereen nog een beetje aanspraak. En was je met iemand die evenveel snapte van de bordjes en gebruiken als jij!! ;-)
Ik geloof niet dat Renée en ik onvergeeflijke fouten hebben gemaakt terwijl we heerlijk hebben gezweet in de sauna (waar een Japanse soapserie aan stond) en in verschillende soorten baden hebben gerelaxed.
Alhoewel we het heerlijk vonden waren we het na afloop er wel allemaal over eens dat we één ding misten... Een manier om tussen de baden/sauna's te relaxen! Er was namelijk geen zwembad en ook geen plek waar je even lekker rustig kon zitten/liggen zonder het heel koud of heel warm te krijgen.

Woensdag en donderdag zijn Steven en Renée nog lekker Kyoto gaan verkennen (ze zijn onder ander naar een kattencafe geweest en naar de Fushima Inari tempel (zie Kyoto-weekend deel 1)) en 's avonds aten we samen en/of keken we samen series en deden we spelletjes.

Kyoto is hartstikke leuk, maar het is zeker niet het enige dat er in Japan te zien is, dus gingen Steven en Renée vrijdag weer verder met hun reis (ze gaan onder andere nog naar Hiroshima en Kyushu (het onderste eiland van Japan)). Gelukkig komen ze op hun weg terug naar Osaka airport hier nog weer even paar nachtjes slapen! Wel zo leuk! =D

Na deze gezellige, maar drukke week was het voor ons tijd om te genieten van het weekend! Maar dat bewaren we voor een volgende keer!

Anna

Kyoto-weekend deel 2: Why Not!? Walking tour

De volgende ochtend moesten we weer op tijd op, niet omdat onze activiteit zo vroeg begon, maar omdat we nog even het huis wilden schoonmaken voordat onze eerste gasten kwamen!

Na wat grondig boen- en schrobwerk sprongen we op de trein richting Kyoto voor een georganiseerde wandeling. Ik zal eerlijk zeggen dat ik alleen maar even vluchtig naar het programma had gekeken en dus alleen maar wist dat we naar 2 tempels en een voedselmarkt gingen, verder eigenlijk niets.

Naar aanleiding van wat we op Meetup (een site voor internationale mensen om in contact te komen met andere expats over de hele wereld)gezien hadden zou het een zeer rustige wandeltocht worden. Er hadden zich namelijk maar 6 mensen aangemeld (inclusief ons).
We dachten dan ook dat de grote groep mensen die net buiten het stationnetje stond een andere wandeltour was. Tot de organisator met ons kwam kletsen!

Blijkbaar is Why Not!? een vrij grote Japanse organisatie voor internationaal georiënteerde mensen. Ze organiseren in verschillende steden onder andere wandeltochten en feesten.

Het eerste item op het programma was de Tofukuji tempel. Dit is blijkbaar de grootste en oudste tempel van Kyoto (toen niet zoveel van gemerkt, we deden een vrij snel rondje?)
Eigenlijk waren we er een paar weken te vroeg, want het is één van de bekendste plekjes om foto's te maken van de herfstbladeren (ja, foto's van herfstbladeren maken is blijkbaar een ding) en de bladeren waren nog voornamelijk groen. Toch was het een heel mooi plekje.

Schitterend utzicht vanaf de brug over de herstbladeren

In de tempel had je een hele mooie tuin van aangeharkt grind. Elke ochtend komt er iemand die het grind weer in een schitterend nieuw patroon harkt.
In die tuin hebben we heerlijk in het zonnetje gezeten en kennis gemaakt met de mensen die mee waren op de tour.

Eenmaal opgewarmd wandelden we verder naar deImakumano Kannonji temple. Dit is schijnbaar de tempel waar je heen moet gaan als er iets mis is met je hoofd.. Waarom precies? Geen idee. De tourguide was heel aardig, maar we kregen eigenlijk vrijwel geen uitleg over de tempels. Eigenlijk wel heel erg jammer, want daardoor is het hele programma niet echt blijven hangen.

Bij de tempel vond ik dit nog wel een heel mooi iets. Een boom die specfiek ondersteunt en gevormd is om de buddha beeldjes te beschermen tegen de elementen.

Als laatste op het programma stond de Nishiki Market. Dit is een erg leuke markt met allemaal kraampjes met Japans eten. De markt is een tikje toeristisch (vooral qua prijs denk ik) maar er zijn nog wel erg veel lekkere en maffe dingen te proberen.
Zodra we daar aankwamen zei de tourguide dat het programma eigenlijk over was, dus dat we zelf maar rond moesten gaan kijken. Dus splitste onze groep op, maar we kwamen toch wel redelijk vaak mensen van onze groep tegen, dus dat was erg leuk. En soms ook erg handig, want er zaten best wat Japanners in de groep, dus die konden soms vertalen wat we nou in onze mond aan het steken waren. ;-)

Toen we onszelf volgestopt hadden was het tijd om terug te gaan naar station Kyoto. Daar gingen we namelijk Steven en Renée ontmoeten, de eerste mensen die bij ons op bezoek zouden komen!!

Ook met hen hebben we veel leuke dingen gedaan.. Maar daarover later meer.

Anna

Kyoto-weekend deel 1: zaterdag met Daisuke en Hitsugi Matsunaga

Hallo iedereen!

Afgelopen weekend was erg druk, maar ook erg leuk!

Zaterdag hadden we voor de tweede keer met een collega en zijn vrouw die in de buurt wonen, en ongeveer onze leeftijd zijn, afgesproken. Zij zoeken dan iets leuks uit om te doen, wat voor ons interessant is, zij oefenen hun Engels, wat ze erg prettig vinden, en we vinden het allemaal wel gezellig, dus iedereen wint!

Deze keer gingen we Kyoto in. Eerst naar deKiyomizudera tempel, erg mooi en fotogeniek vanwege de hoogteverschillen.

Daarna een stukje door Kyoto gewandeld, en verschillende (toeristische) winkeltjes van buiten en binnen gezien, en daana lekker geluncht. Ken je die zakken met 'Japanse-mix' zoutjes? Die heb je hier ook, maar dan gesorteerd per smaak, met ook hele bijzondere smaken (citroen-peper bijvoorbeeld). We hebben een paar zakjes en wat bonen-gelei snoepjes meegenomen :)

's-Middags naar de Fushimi-Inari shrine. Hier was ik al een keer geweest, maar Anna nog niet. Daarbij is het een erg mooie tempel met veel mogelijheden om te wandelen, dus daar kom ik graag. Hij staat bekend als de tempel met 32000 poortjes, al heb ik ze niet geteld. Je kunt de korte route volgen (30 minuten), middel is anderhalf uur (wel op toeristentempo ;)) en de lange is drie uur. Deze keer hebben we de middellange route gedaan, en daarna thee gedronken en een Japanse hefst-snack gegeten. rijst-puree balletjes met een soort stroop. Lekker!

Omdat het nog niet zo laat was, zijn we daarna nog even naar de het/deGekkeikan sake museum/stokerijk geweest, en hebben we onszelf op een heerlijk flesje traditionele sake getrakteerd.

Het was een lange, maar leuke dag! En zondag hadden we een vergelijkbaar druk programma, maar daarover later meer :)

Siebrand