Dit weekend hadden we eigenlijk niet zo veel te doen. Des te meer reden om er op uit te trekken!

Het weer is inmiddels flink kouder geworden. Deze week heeft het zelfs een flink pak gesneeuwd, al is daar inmiddels niet veel meer van te zien hier.

Omdat we beide graag een stuk mogen wandelen, ben ik eens gaan zoeken naar leuke wandeltochten in de buurt. En in die zoektocht kwam ik de website van Wesu Camus tegen, een doorgewinterde hiker die honderden hikes in Japan op zijn website gezet heeft... in het Engels!

Vrijdag en zaterdag hebben we een hike niet al te ver uitgekozen, reisplan gemaakt, lunchpakket gekocht, en vandaag was het zo ver. Om kwart over zes ging de wekker op onze vrije zondag. Na een ontbijtje en snelle douche pakten we ons in in vele lagen kleding, en na de wandelschoenen goed vastgestrikt te hebben slingerden we onze reeds ingepakte dagtocht-rugzakken op onze rug, en vertrokken we naar het treinstation.

Bij ons thuis is bijna geen sneeuw meer te vinden, maar naar mate we verder van huis kwamen, werd het steeds witter rond ons heen. Het begon met witte akkers en velden, maar toen we eenmaal uit de laatste bus stapten, zag het er zo uit:

Onze keuze was gevallen op een dagtocht op Mt. Watamuki, een half uurtje met de trein naar het noorden, en dan nog een klein uurtje met de bus. Dan een goed half uur lopen over de weg naar de voet van de berg. en toen kon het klimmen beginnen.

We hadden niet echt een verwachting van hoe geciviliseerd de route zou zijn. Onze vorige hike was volledig geasfalteerd. Er werd wel gewaarschuwd dat het glad kon zijn met slecht weer, maar, ondanks dat het koud was, was het een prachtig stralende dag!

Vol goede moed gingen wij de berg op. Qua kleding hadden we goed gekozen, en hadden we het gelukkig niet te koud, en de route was duidelijk beschreven. Eerst kwamen we nog langs wat typisch Japanse waterhuishouding

maar al snel werd het serieus klimmen.

Het was enerzijds heerlijk rustig, weg van de mensheid, maar ook wel druk belopen. Zeker elk kwartier kwamen we wel mensen tegen. We vonden het opvallen dat de Japanners alles altijd zo serieus nemen, ook het hiken. Zonder uitzondering liep iedereen in semi-professionele berg-bestijg kleding en apparatuur/accesoires. Vrijwel iedereen had 'spikes' onder de schoenen gebonden en zag er uit alsof ze wel een paar dagen op de K2 zouden kunnen overleven. En wij, nuchtere Hollanders, in spijkerbroek en 'gewone' wandelschoenen!

(Deze foto is veel mooier in het groot)

Ondanks dat, was het eerste stuk zeker goed begaanbaar. Pas toen we dichtbij de top kwamen (zo'n beetje op driekwart van de route) kwamen er wat echt steile en moeilijk te belopen paden. Omdat de wind ook flink was aangewakkerd, en de sneeuw vrolijk rondstuifde, zijn we op driekwart van de berg weer omgedraaid.

Eerst nog even geluncht in een berghutje, en toen dezelfde route weer naar beneden.

Het was adembenemend prachtig, en heerlijk om buiten te zijn, tussen het kille doch fijne weer. Er waren her en der de typische Japanse kleine shrines (altaartjes) en zo af en toe werden we getracteerd op een prachtig uitzicht.

Eenmaal beneden aan de berg moesten we nog een stukje over het asfalt lopen, om precies op tijd te zijn voor de bus (die 1x per uur rijdt!). Thuis een lekker warm bad en een welverdiende warme maaltijd.

Met speciale dan aan de website 'Hiking in Japan' voor deze prachtige route met duildeijke aanwijzingen en reistips!

Siebrand