Na een snel ontbijtje bij het koffietentje onderin ons gebouw gingen we op weg naar ons ontmoetingspunt, want vandaag was de DMZ-tour!

We waren er zo'n beetje als eersten (we wisten niet precies hoe lang we erover zouden doen met de metro en we wilden zeker niet te laat komen) maar langzamerhand druppelden er steeds meer mensen binnen. Onder deze mensen was ook een groep Amerikaanse soldaten die nogal luid aan het kletsen waren.

Toen eenmaal iedereen er was werden we de bus ingeladen. Wij zaten direct voor de Amerikaanse soldaten en we hebben nog nooit zoveel luide en opschepperige verhalen gehoord! In de bus kregen we ook de eerste uitleg over wat we vandaag gingen zien en doen. Onze gids was een vrolijke, bubbly meid van een jaar of 20 die desondanks erg duidelijk was met haar uitleg over wat we wel en niet mochten doen. Zo werd ons onder andere verteld dat we alleen maar foto's mochten maken als zij dat verteld had en dat anders onze camera/telefoon compleet leeggehaald zou worden. Ook werd ons op het hart gedrukt niet te zwaaien, lachen of wijzen naar de Noord-Koreaanse soldaten. Ik moet zeggen dat dankzij haar herhaling van de regels en hoe zeer zij ons op het hart drukte om die ook echt te volgen het extra duidelijk werd dat we naar een zeer bijzondere plek gingen.

Het was trouwens nog maar de vraag of we alle punten van de tour aan konden gaan doen, aangezien de spanningen tussen Zuid en Noord-Korea op dit moment vrij hoog zijn. Het eerste onderdeel konden we gelukkig sowieso doen en is de 3^e infiltratie tunnel. Eenmaal aangekomen kregen we eerst een video te zien. Het eerste deel van de video was voornamelijk propaganda over hoe het gemene Noord-Korea allerlei misdaden tegen Zuid-Korea beging en hoe afschuwelijk Noord-Korea sowieso is. Daarna schakelden ze opeens naar een compleet andere boodschap over hoe de DMZ een geweldig natuurgebied en toeristische attractie geworden is. Als afsluiter werd er nog even snel de wens uitgesproken dat ze ooit weer één land zouden worden (onder leiding van Zuid-Korea dan natuurlijk).

Eerlijk gezegd vonden we het filmpje zowel verwarrend (in zijn dubbele boodschappen) als duidelijke propaganda. Gelukkig mochten we, nadat ons nog een keer op het hart was gedrukt dat we geen foto's mochten maken, dan toch echt de tunnel in. Omdat de tunnel op veel punten vrij laag was kregen we allemaal een helm. Dat was maar goed ook, want tijdens onze wandeling hoorde je met enige regelmaat helmen tegen het plafond aan tikken. De tunnel zelf was laag, ontzettend vochtig en warm. Ik vond het benauwend en onprettig en kan me niet voorstellen hoe het geweest moet zijn om als Noord-Koreaan die tunnel te graven, zeker niet met een extra dosis angst vanwege kans om betrapt te worden. Was blij dat we er vrij snel weer uit konden!

Eenmaal weer boven de grond hadden we nog even de tijd om rond te wandelen, wat foto's te maken en eventueel de souvenirwinkel te bezoeken.

Alhoewel we allebei de souvenirs nogal vonden tegenvallen, hebben we wel een aantal interessante foto's kunnen maken (zoals de waarschuwing hierboven) en had de winkel wel lekkere ijsjes!

Weer terug in de bus hoorden we dat ons volgende punt het observatory was en dat we heel veel geluk hadden want dit was voor het eerst in 2 maanden dat daar toeristen heen mochten. Het uitzicht was inderdaad schitterend (je keek uit over een vallei) maar als je goed keek vielen je toch wat aparte dingen op. Zoals de ijzeren hekken die door het hele landschap heenlopen en de grens aangeven. Daarnaast zag je twee dorpjes liggen die allebei een mega antenne en vlag hebben. Dit stamt uit de tijd dat Zuid-Korea gastheer van de olympische spelen was. Aan het eind van de spelen werd de Zuid-Koreaanse vlag die gebruikt was aan dit dorpje gedoneerd en daar prominent opgehangen. Dit vond Noord-Korea vervelend, dus die bouwden een nog grotere mast en hingen daar een nog grotere vlag aan! Eerlijk gezegd ziet het er vrij absurd uit.. Twee kleine dorpjes met twee gigantische masten en vlaggen. Helaas hebben we hier zelf geen foto's van kunnen maken, want alhoewel we dus wel bij het observatory mochten zijn, mochten we geen foto's maken van het uitzicht.

Terwijl we weer in de bus stapten viel me nog op dat op het observatory een gigantische vlag hangt met de tekst “from seperation to unification” erop.

Het volgende agenda punt was lunch. De bus stopte bij een behoorlijk nieuw, maar leeg en kaal gebouw dat meer als een busstation of vliegveld aanvoelde dan een restaurant. Eerder op de dag konden we al aangeven of we de vlees of vegetarische optie wilden en eenmaal bij het restaurant konden we bij de juiste rij gaan staan en zelf ons eten opscheppen in buffetstijl. Het eten zag er super uit, vooral de bulgogi, en aangezien ik grote ogen heb schepte ik nogal veel op. Alhoewel niet alles even warm was smaakte het ons best en kreeg ik uiteindelijk mijn hele portie nog op ook!

Na de lunch gingen we door naar het Dorasan station. Dit is het meest noordelijke station van Zuid-Korea, gebouwd in de hoop dat het ooit het eerste station zal zijn op een treinlijn die Noord en Zuid-Korea verbind. Alhoewel het spoor op dit moment niet veel verder loopt dan het station is het station zelf al wel in gebruik. Normaal gesproken reizen er namelijk dagelijks Zuid-Koreanen heen die werken in het Kaesong industriële park. Dit is een park waar Noord en Zuid-Korea samen werken om producten te maken. Op het moment dat wij er waren was dat park gesloten, door verhoogde spanningen en waren er dus ook alleen maar toeristen. Ook hier zagen we weer verschillende tekenen dat Zuid-Korea hoopt ooit weer verbonden te zijn met Noord-Korea, zoals dit schitterende kunstwerk met een stuk van de Berlijnse muur erin dat de situatie tussen Noord en Zuid-Korea vergelijkt met de situatie in Berlijn na de 2^e wereldoorlog.

De getallen zijn helaas niet zo goed zichtbaar, maar links staan de data van het begin en einde van de scheiding van Berlijn en hoe lang dat in het totaal geduurd heeft. Rechts staat het begin van de scheiding van Korea en wordt opgeteld hoe lang de scheiding nu al duurt.

Als laatste gingen we naar de JSA dit was eigenlijk de voornaamste reden dat we deze tour geboekt hadden, want wie kent het befaamde plaatje van de militairen die elkaar staan aan te staren over de grens niet?

Wat we niet wisten was dat de JSA meer is dan alleen dat. JSA staat voor Joint Securtiy Area en is het enige gebied waar soldaten van Zuid en Noord-Korea elkaar ontmoeten. Dit is ook het punt waar overleg tussen de landen en/of met de Verenigde Naties gebeurd. We begonnen dit stuk van de tour bij een gebouw waar we nog een keer een document moesten ondertekenen dat we echt wisten wat we deden en dat we niemand zouden aanklagen. Daarna kregen we een korte slideshow over de geschiedenis van de DMZ en JSA. Het meeste hiervan wisten we al, maar de VN soldaat legde het goed uit en het was fijn om het weer even vers in het geheugen te hebben.

VN soldaat? Ja, tijdens dit deel van de tour werden we rondgeleid door soldaten van de Verenigde Naties die in dit gebied meewerken om de vrede te bewaren. Na de slideshow werden we in een andere bus geladen om naar de daadwerkelijke JSA te gaan.

In de bus werd ons nog een keer duidelijk opgedragen om ons aan de instructies te houden van de begeleiders, de Noord-Koreaanse soldaten niet uit te dagen en geen foto's te maken tenzij dat was toegestaan. We knikten allemaal keurig en volgden in rijen van 2 onze begeleiders een gebouw door en weer naar buiten. Daar werd ons opgedragen in keurige rijen te gaan staan binnen bepaalde punten (en verteld dat als we buiten die punten kwamen we terug gefloten zouden worden) en luisterden we naar de uitleg van de soldaten terwijl we keken naar het befaamde plaatje! … zonder Noord-Koreaanse soldaten. Er stond maar één Noord-Koreaanse soldaat en die stond helemaal bij hun gebouw. Onze militaire begeleider vertelde ons dat ze hem Bob gedoopt hadden en dat hij er elke dag stond. Hij lijkt er in zijn eentje te staan maar er zijn ten alle tijden op zijn minst nog 2 mensen aanwezig. Iemand in een kamer naast hem met een verrekijker om alles in de gaten te houden en incidenten direct door te bellen. En iemand op de eerste verdieping die Bob in de gaten houdt. Als het erop lijkt dat Bob wil overlopen dan schiet die persoon hem neer. Brrrr.

Er was ruim de gelegenheid om foto's te nemen, mits we dat alleen van de Noord-Koreaanse kant deden. Nadat we over ons ongemak heen waren hebben we dat ook uitgebreid gedaan, inclusief een selfie met Noord-Korea!

We zijn zelfs nog even Noord-Korea in geweest! Op de grens staat een conferentie kamer (het middelste blauwe gebouw) waar we even inmochten. Als je in dat gebouw dus van de ene kant naar de andere kant loopt ga je dus van het ene land naar het andere. Omdat we daar toch niet wilden blijven zijn we na wat foto's te maken snel terug gegaan naar de bus.

Op de weg terug naar ons opstappunt zijn we nog even kort gestopt bij een uitzichtpunt waar je de 'bridge of no return' en de plek waar de 'axe murders' plaatsvonden kon zien. Vooral het verhaal over de 'axe murders' maakte grote indruk op me. Dat twee landen bijna opnieuw actief oorlog met elkaar voeren over het kappen van één boom…

Na een snelle tour door de zoveelste souvenirshop (die trouwens allemaal dezelfde meuk verkochten) zijn we met de tourbus weer terug afgezet bij ons beginpunt. Vanuit daar zijn we met de metro naar Seoul station gegaan. Daar in de buurt hebben we rondgewandeld op zoek naar een leuk tentje voor het avondeten. Uiteindelijk zijn we op goed geluk een tentje ingegaan dat er van buiten goed uitzag. Er zaten namelijk allemaal groepjes jonge mensen te eten, drinken en kletsen. Helaas was de kaart (natuurlijk) helemaal in het Koreaans en kon google translate er niet veel van maken, dus hebben we uiteindelijk gewoon maar een plaatje aangewezen dat er goed uitzag. Dit bleek een schaal met allemaal gefrituurde hapjes te zijn, opzich heel lekker (op de mosselen na) alhoewel een tikje vet. Gelukkig hadden we een flinke hoeveelheid bier om het mee weg te spoelen.

Met volle buik en licht onvaste stap begaven we ons terug naar huis, na een lange dag vol propaganda, heftige beelden en grootse indrukken. Morgen laten we Seoul achter ons en stappen we op de trein naar Gyeongju voor 3 dagen vol natuur, cultuur en religie.