Vroeg in de ochtend staan we op. De tassen staan al grotendeels gepakt, want om half negen vertrekt onze trein naar Gyeong-ju. Van een stad met 10 miljoen inwoners naar het platteland.

Ondanks dat we wat moeten haasten (vroeg opstaan is niet onze forté), zitten we met verse (oplos)koffie, muntthee en broodjes van de kiosk in de trein. Twee uur met de snelle trein, en dan nog een uur met de normale.

Onze de snelheid op het TV-scherm in de trein!

Eenmaal aangekomen gaan we eerst naar onze guesthouse, waar we via airbnb een couple-room geboekt hebben. We zijn te vroeg voor de kamer, maar gelukkig mogen we de koffer achterlaten.

Gyeong-ju staat bekend als het 'museum zonder muren', en eerlijk gezegd, beginnen we een beetje door de Koreaanse reclame (propaganda?) heen te prikken. Gyeong-ju is gewoon een kleine stad. Er zijn een paar toeristische attracties, zoals in onze ogen elke stad wel wat heeft... maar de Koreaanse lofzangen over deze plek vinden wij schromelijk overdreven. Verder wonen er zo'n 260 000 inwoners, en ondanks dat er genoeg ruimte is, zijn er weer hele wijken met enorm hoge flatgebouwen neergezet. Ook valt ons op hoeveel zooi overal ligt. Korea is geen arm land, ze hebben veel mooie nieuwe spullen en gebouwen, maar ze lijken er gewoon niet zuinig mee om te springen, of het op zijn minst een beetje te onderhouden.

Ons vermoeden is dat de overheid hier een handje in heeft. En dikke vierbaans brug van een meter of honderd lang, over een enkele spoorlijn. Heel veel grote gebouwen die gloednieuw neergestampt worden, een tijdje gebruikt worden, en weer verlaten worden. Het voelt allemaal wat raar en gesubsidieerd aan.

Behalve stad is Gyeong-ju ook bekend om het Gyeong-ju National Park. Nu is alles wat een beetje groenig en onontgonnen is in Korea een National Park, maargoed, voor vanmiddag hadden we bedacht een leuke hike in de natuur te doen. Wat vallende sneeuw rond lunchtijd deed onze standvastigheid een beetje wankelen, maar het klaarde op, dus we trokken de bergschoenen aan en op naar de bushalte. Er was is een gebied met een aantal aangegeven routes van verschillende tijden. Keuze genoeg lijkt ons!

Helaas is Gyeong-ju niet goed met kaarten, bussen of informatie. Na een half uur bij de door de toeristeninformatie-aangewezen bushalte gewacht te hebben kwam de goede bus langs... de verkeerde kant op :(

Toen waren we het zat, en zijn we op goed geluk naar de dichtstbijzijnde berg gelopen:

En geluk hadden we! Het bleek moeilijk te zijn om een pad omhoog te vinden, maar achter een verlaten school liep er en heel klein paadje het bos in.

Je moet goed kijken om het pad te vinden. Veel meer dan een scheiding in de begroeing is het niet, en ook nauwelijks begaan. We hebben het 'pad' gevolgd, en des te hoger we kwamen, des te meer we beloond werden met een prachtig uitzicht over de stad.

Op ongeveer driekwart van de berg kwamen we ineens een verlaten hutje tegen. Omdat het écht in de spreekwoordelijke 'middle of nowhere' was, konden we alleen maar raden wat dit was, of wat zich hier afgespeeld heeft.

Een laag hutje (rechts op onderstaande foto) lijkt de eerste versie te zijn, die inmiddels verlaten en tot afvalplek omgedoopt is.

Vijf meter verderop staat een grotere hut van takken en leem, maar ook golfplaat en houten palen. Er is duidelijk aandacht aan besteed, de muren zijn 'behangen' met papier om de hut winddicht te maken en een volwassen Koreaan kan er in staan. Achter de hut was een vuurplaatsje waar gekookt kon worden (wat gezien de roetsporen ook veelvuldig gedaan is), en er zit zelfs en raampje in! Aan de laag stof en vuil op de spullen konden we zien dat er zeker een lange tijd niemand meer is geweest... Maar waarom alle boeken uit de boekenkast getrokken zijn, en waarom er een doos maagmedicijnen op de grond ligt uitgestrooid... wij weten het niet, maar er heerst in ieder geval een bijzondere atmosfeer. We durfden niet echt aan de 'spullen van een ander' te zitten, en hebben de plek redelijk onaangeroerd verlaten.

We durfden de hut niet in te gaan, maar achterin hing een kalender. Daarop zagen we de datum woensdag 1 maart... de laatste keer dat 1 maart op een woensdag viel... was in 2006...

We zijn nog een stukje verder geklommen, in de hoop de top te bereiken, maar het werd steeds minder begaanbaar. Aangezien de zon het over een uur ook voor gezien zou houden, besloten we weer terug te gaan naar de guesthouse.

Daar hebben we onze koffer op de kamer gezet, schoenen gewisseld en in de richting gelopen waar we hoopten dat de restaurants waren.

Via wat omzwervingen (waarbij we Pizzahut en 'Japanese restaurant' links hebben laten liggen) komen we uit bij Han's Deli. De kaart zag er goed uit, met ook gerechten die ons wel Koreaans leken. Binnen schrokken we even van het interieur en de opzet, die meer op een McDonalds leek dan iets Koreaans, maar het was er in ieder geval niet uitgestorven, zoals bij veel andere restaurants.

We negeren gewoon de Koreaanse interpretaties van internationale gerechten (pizza, pasta, omrice, sausage-gerechten, friet, etc.) en bestellen optimistisch de kimchi-stew-met-cutlets-iets en een spicy bulgogi (rundvlees) bibimbap. Beide twee op de schaal van één tot drie spicy-ness.

Nou, als en Koreaan zegt dat iets pittig is, dan kun je dat maar beter serieus nemen! De stew was nog rood-hoofd-en-zweten pittig, de bibimbap was ronduit verzengend heet! Zo heet dat eerst je mond, tong, keel en neus in de fik vliegen, dan slik je het door en daarna voel je je maagzuur op 1200 toeren centrifugeren! Japanse hitte (wasabi bijvoorbeeld) is meestal zo weg, nou, dit niet... Dit blijft nog zeker een kwartier nazweren!

Uiteindelijk heb ik het grootste deel van de bibimbap soldaat gemaakt, en heeft Anna zich over de stew ontfermd. Ondanks de scherpte was het wel lekker. Bordjes leeg en magen gevuld, op naar de koffie!

Na een klein rondje stad streken we neer in een klein maar populair koffiezaakje, waar Anna een Latte Macchiato koos, en ik weer in de 'original blend' ben gestonken. Original blend betekent hier een soort van 'populairste koffie van de zaak', wat net als bij ons eerste koffietentje in Seoul, neer komt op 200 ml melk, 300 gram suiker en een shot espresso... Nou ja, wij zijn flexibel...

Omdat we vol energie uit de koffiezaak kwamen, zijn we teruggelopen via de 'royal tumuli', een soort grafheuvels waar wat oude koningen, koninginnen en generaals is begraven liggen, met een heleboel schatten. Er zijn er twee uitgegraven, de rest zou nog onder de grond moeten liggen, inclusief schatten!

Op de één of andere manier krijgt Korea het steeds voor elkaar om met hun historische (door Unesco erkende!) schatten, GEEN indruk op ons te maken. Wij zijn er nog niet over uit of het ligt aan de presentatie, de door Korea geschepte verwachtingen, of aan dat wij gewoon gewend(verwend) zijn door vlakbij de thousand-year capital te wonen...

Daarna zijn we lekker naar de guesthouse en vroeg er in. Vandaag was een reisdag, die zijn altijd wat minder interessant, en onze slechte ervaring met het OV van Korea hielp niet. Desalniettemin is het toch nog een interessante dag geworden. Morgen begint de temple-stay, en die hebben zo'n extreem ritme (4 uur op!), dat we nu alvast beginnen met vroeg naar bed gaan!