Zoals in de vorige post gezegd hadden we voor vandaag en een deel van morgen een temple stay gepland. Dit houdt in dat je een tijd (in ons geval 24 uur) meedraait in een Boeddhistische tempel. Na verschillende opties overwogen te hebben kozen Sieb en ik om in de Golgusa tempel te verblijven. Deze lag namelijk redelijk op onze reisroute én had nog een leuk extraatje: het is een martial arts tempel! De monniken hier doen namelijk aan Sunmudo, wat letterlijk vertaalt als 'de manier om meditatieve vecht sport te beoefenen'. Dit is een non-contact vechtsport waarbij de training uit gelijke delen meditatie, yoga en vechtposities /-bewegingen bestaat.

Zodra we ingecheckt waren kregen we onze tempel kleding: een grote, wijde bruine omslagbroek en een geel/oranje vest die allebei over je normale kleding gedragen horen te worden.

Na flink gelachen te hebben om elkaars kleding (mijn broek was veelte wijd en die van Sieb net te kort) gingen we op onderzoek uit. Het tempel complex bestaat namelijk uit verschillende gebouwen die verspreid op een berghelling liggen.

Het focuspunt van de tempel ligt boven aan de berghelling en is een schitterende Boeddha die uit de bergwand is gehakt.

Onder en rondom die Boeddha zijn allemaal kleinere altaartjes gecreëerd in natuurlijke inhammen van de berg. Het was heerlijk om daar op ons gemak rond te klauteren (wel voorzichtig, want mijn broek was een struikelgevaar) en alle altaartjes op te zoeken en bekijken.

Eenmaal uitgeklommen waren we precies op tijd voor de dagelijkse Sunmudo demonstratie, die uit vier onderdelen bestond:

1. Een leerling die de basis bewegingen van Sunmudo liet zien (ik vond het mooi om te zien, maar het kwam niet heel indrukwekkend over. Sieb zei later dat het hem aan de tekenserie Avatar deed denken.
2. Een dame in traditionele kleding die (onder begeleiding van heel luide muziek) een lied zong. (Heel erg niet ons ding, zowel de kleding als het lied.)
3. Een meer gevorderde leerling die een routine vol schoppen en sprongen deed. Het gave hieraan was dat je in zijn bewegingen kon zien hoe ze afgeleid waren van de basis bewegingen die de eerste leerling deed.
4. Een ubermonnik die allerlei indrukwekkende yoga- en evenwichtskunsten deed terwijl achter hem de eerste leerling zijn basisbewegingen herhaalde (ook hier was weer duidelijk een relatie tussen de twee te zien)

Daarna was het tijd voor onze community service, in dit geval bladeren uit de afwatering rond de trainingshal halen. Hierbij werden we geassisteerd door een groep kinderen die hier tijdens hun vakantie een week verbleven. Het werk zelf was vrij saai (bladeren in zakken proppen en aan de andere kant van de berg legen) maar we hebben erg gelachen om het enthousiasme van de kids en hun dappere pogingen om Engels met ons te spreken.

[Deze foto hebben wij niet gemaakt, maar dit zijn wel de kinderen waar ik het net over had!]

Hongerig van al het werk begaven we ons naar de eetzaal waar we in de rij gingen om onszelf te voorzien van de veganistische tempelmaaltijd. Het eten was simpel maar erg lekker met veel groente en fruit (iets dat we in de Japanse keuken nog wel eens missen). Volgens de tempelregels mocht er tijdens het eten niet gepraat worden maar daar hield eigenlijk niemand zich aan. Ook waren de eettafels gescheiden, de dames aan de linker tafels en de heren aan de rechter, maar de kinderen liepen vrolijk heen en weer, dus ook die regel werd losjes gehanteerd.

Met een volle buik wandelen we een rondje over het terrein (en scoorden we een kopje koffie bij de drankjes automaat) voordat het avondprogramma begon: chanting service en Sunmudo training!

Gelukkig kregen we voordat de chanting service begon nog wat uitleg van Sam, de persoon met wie ik ook de boeking had geregeld. Deze uitleg was zowel theoretisch (het is niet zozeer dat ze Boeddha aanbidden als wel dat ze onder de indruk zijn van hoe hij verlichting bereikt heeft. Door het buigen en chanten bewijzen ze daar respect aan en proberen ze deze staat zelf ook te bereiken) als praktisch (hoe moet je een volledige buiging maken, hoe gaat mediteren, etc) Direct hierna begon de dienst. Ik vergat natuurlijk meteen de 3 ceremoniële buigingen te maken voor het Boeddha beeld, terwijl ons dat net was uitgelegd!! De dienst zelf was eigenlijk niet meer dan het mee chanten van teksten (verschillende wijsheden van Boeddha) wat ons niet super makkelijk afging (het chanten gaat in het Koreaans, dus we raakten steeds kwijt waar we waren) en buigen wanneer de rest dat ook deed.

Eenmaal uitgebogen gingen we gelijk door een zit meditatie in. Zal eerlijk zeggen dat het niet iets is dat ik dagelijks wil gaan doen, alhoewel het gegiechel van de kinderen achterin de zaal ook niet echt hielp. Na het beëindigen van de meditatie kregen we even een paar minuten om onze benen te strekken voordat we doorgingen met opwarmoefeningen. Tijdens deze oefeningen werd een hoop gerekt waarvan ik niet eens wist dat je bewust kon rekken maar ook een hoop gelachen.

Lekker warm was het tijd voor de 'gevechtstraining'. Dit hield in dat de instructeur steeds een serie bewegingen liet zien en wij die da nadeden. We deden één serie bewegingen steeds een paar keer achter elkaar, waarbij het tempo steeds verder opgevoerd werd. Alhoewel het echt supergaaf was ging het me op een gegeven moment echt te snel en ben ik afgehaakt. Sieb hield het wel bijna tot het einde vol, maar ook voor hem was het op een gegeven moment niet meer te volgen. Voor de reguliere leerlingen was het beter te volgen, zelfs als het ze eigenlijk wat te snel ging, aangezien elke beweging een naam heeft en de docent die naam ook steeds opriep voordat hij begon. Wij kenden die namen natuurlijk niet, dus dat maakte het extra lastig!

Zo rond half negen waren we klaar met de training en weer ingepakt (het was inmiddels namelijk toch best koud). Bij ons gebouw aangekomen bedachten we ons dat we toch wel erg gaar waren. Dus gaven Sieb en ik elkaar een kus en gingen naar onze kamers. Kamers? Ja, naast niet roken, drinken of vlees eten staat ook gemengd slapen op het lijstje van dingen die niet mogen binnen de tempel.

Eenmaal binnen legde ik mijn futon klaar op de verwarmde vloer (Koreanen leven en slapen, net als Japanners, nog veel op de vloer. Omdat dit in de winter best koud kan zijn hebben ze vaak vloerverwarming) en kroop lekker onder de dekens. Opzich is negen uur erg vroeg om in bed te kruipen, maar de wekker de volgende ochtend zou dan ook erg vroeg gaan.. Namelijk om 4 uur!

–-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Volgens mij was dit voor ons allebei voor het eerst dat we door een tempelbel gewekt zijn. Snel schoot ik mijn kleding aan en tien minuten later ontmoette ik Siebrand voor ons gebouw. Samen wandelden we door het duister de berg op naar de centrale gebedshal. Daar waren de monniken al aan het chanten. Alhoewel de hal er schitterend uitzag en de monniken erg mooi klonken moet ik zeggen dat het met een slaperig hoofd niet makkelijker werd om het chanten en buigen bij te houden. Tijdens de zit meditatie die er direct op volgde ben ik zelfs een paar keer weggedoezeld.

Gelukkig was het volgende programma punt ontbijt! Rijst met allerlei gestoofde groentes, helemaal prima en zelfs nog redelijk warm. Na een korte uitbuikpauze was het tijd voor meer training wat neer kwam op yoga. Alhoewel we allebei de yoga training erg interessant en prettig vonden (alhoewel ook intensief!) wisten mijn arme spieren wisten niet wat hen overkwam! De hele week hadden we al veel gewandeld en dan nu ook nog op de grond zitten + slapen, yoga en Sunmudo erbij! Als ze eens hadden geweten wat hen op dat moment nog te wachten stond..

Volgens de planning zouden we namelijk hierna '108 buigingen' doen. Nadat we een tijdje hadden staan wachten hadden we de keuze om het iemand te vragen of om dit agenda punt te skippen. Omdat we toch wel alle facetten monnikenleven mee wilden maken besloten we onze yoga instructeur (die ook nog rond liep) te vragen hoe het zat. Hij regelde dat er een monnik naar ons toe kwam die ons wel wilde helpen met dit ritueel. En dat hebben we geweten..

De naam was dus letterlijk. Je maakt 108 volle buigingen. Dus van staand, naar knielend, naar met je voorhoofd op de vloer en weer omhoog. Ik was na 10 buigingen de tel al kwijt en na 50 buigingen compleet buiten adem. Ik was namelijk de langzaamste van ons groepje van drie (al speelde de monnik vals.. hij deed maar ongeveer 2/3e van de buigingen mee) dus iedere keer als ik net weer stond tikte hij met een bamboestok in zijn hand om aan te geven dat we weer moesten buigen. Ik was heel blij toen we eindelijk klaar waren! [Op het moment dat we dit ritueel deden hadden we geen flauw idee waar het voor stond maar inmiddels hebben we wat gelezen over de betekenisen daardoor heeft het ritueel nu wel wat meer inhoudt voor ons]

Een tikje stijf hobbelden we naar buiten voor ons volgende agendapunt, namelijk theetijd met een monnik! Deze bleken we tegelijkertijd met de kinderen te hebben, dus dat was gezellig druk. De monnik die met ons thee kwam drinken en onze vragen kwam beantwoorden was trouwens niet zomaar een monnik maarhet hoofd van het klooster. Iedereen was in het begin wat verlegen en stil (al kwamen de kinderen vrij snel los) maar hij was ontzettend vriendelijk en toegankelijk. Alle vragen die je wilde stellen waren oké en nam altijd de tijd om goed antwoord te geven. Over het algemeen werden alle vragen en antwoorden voor ons vertaald door een dame van het kantoor, maar hij bleek zelf ook best aardig Engels te spreken en zelfs een aantal keer in Nederland te zijn geweest.

Nadat iedereen had kunnen vragen wat hij/zij wilde en we een stuk of 3 kopjes (mierzoete) thee hadden gehad was het tijd voor de lunch.Die verschilde niet heel veel van de maaltijden die we eerder hadden gehad, en ik begon me af te vragen hoeveel variaties op rijst met gestoofde groenten en een soepje je eigenlijk kunt maken.

En toen was het alweer tijd om in te pakken! Alles weer in de rugzakken en onze tempelkleding in de daarvoor bestemde wasmand. Tijd om de tempel en onze slaapplek te verlaten

Al pratend over onze ervaringen liepen we naar een bushalte om een bus te pakken terug richting Gyeongju.De eerste bus reed ons natuurlijk voorbij terwijl we op 2 meter van de bushalte waren… Het bussysteem in Korea zijn we niet echt groot fan van. Gelukkig kwam er een minuut of 10 later nog één. Op het station haalden we de koffer op uit de kluis en kochten we treinkaarten naar Busan. Na wat snacks gescoord te hebben ploften we in de trein, waar we prompt allebei in slaap vielen! De rest van de treinrit was eigenlijk ook niet ontzettend interessant, behalve dan ons eindpunt. Dit is namelijk het laatste punt van onze reis: Busan, de op één na grootste stad van Korea.