Rond drieeën zien we de zee al liggen vanuit de trein. In de trein laat Anna mij ineens een plaatje van een LP zien waar ik al tijden naar op zoek ben. De LP is niet meer leverbaar, en dan ben je overgeleverd aan de tweedehands markt, oftewel geluk. Maar nu ligt die dus op mij te wachten wanneer ik weer in Nederland ben... Dat is een erg leuk verjaardagscadeau, dank je wel Anna!

Rond vier uur komt de trein aan op haar eindstation: Bujeon. Busan... Bujeon, het is al uitzondering ALS er Engelse, of überhaupt leesbare tekst op bordjes e.d. staat, en dat het ene net iets anders geschreven wordt dan het andere, daar zijn we inmiddels al aan gewend. Pusan is bijvoorbeeld het zelfde als Busan, waarom dan geen Bujeon, zeker als het het eindstation is.

Bij het station valt ons het contrast weer op tussen de nieuwbouw, en de troep die men achter laat. Alsof men niet trots is op wat ze hebben,,,

Maar Busan? Nee dus. Bujeon, Busan train station, en Busan station zijn drie verschillende plekken... om het overzichtelijk te houden.

Uiteindelijk zijn we na wat chaos bij het juiste station, en gaan we met de bus naar de goede halte... die uiteraard alleen in het Koreaans aangegeven staat. Dat hebben we aan een mede-passagier moeten vragen (gelukkig zijn Koreanen niet bang om Engels te praten), en maar 1 halte te laat zijn we uitgestapt. Gelukkig zijn de haltes kort na elkaar, dus het was maar een klein stukje teruglopen.

Aldaar de routebeschrijving van het hotel gevolgd... Je zou denken dat ze een smalle trap van zo'n 150 treden tussen twee gebouwen toch zouden noemen, nietwaar? Nou, wij dachten dat wel dus... Hoe dan ook, en goede drie kwartier slepen met alle bagage en nóg wat chaos later waren we eindelijk in het hotel.

Prima kamer, maar wel weer op zijn Koreaans. Loshangende kabelgoot, drie mini-handdoeken en één grote, gouden glittervoegen in de badkamer en een bouncy bed! Zoals overal in Korea vloerverwarming, en op standje sauna. Nou ja, alle spullen neergezet, raam op een kier voor de frisse lucht, en op zoek naar een leuk eettentje.

Gelukkig zitten we daarvoor in een goede buurt, en al snel vinden we een plekje bij een simpel eettentje waar we voor twee personen bulgogi, een Koreaanse rundvleesschotel bestellen.

Niet veel later kwam de serveerster met een dienblad van een meter bij een meter waarop alle bijgerechten stonden! Het zag er weer geweldig uit, want even later kwam het bord stomende bulgogi, en dat rook heerlijk.

En het was ook heerlijk! En al kletsende/etende, vonden we onze achterburen, een mannetje of acht, wel in verdacht bekende klanken met elkaar communiceren... Toen we klaar waren met eten even 'Nihongo?' (Japans?') gevraagd aan de tafel, met als gevolg veel blije en positieve reacties. In ons beste Japans ons voorgesteld, en even kort gekletst, in het Engels. Vervolgens hebben ze ons geleerd in het Koreaans afscheid te nemen (annyeonghi gaseyooooooooooo) en met een grote glimlach zijn we naar buiten gestapt.

Koffie gedaan in één van de vele koffietentjes die Busan rijk is, en met een chipje en flesje sinaasappelsap ons teruggetrokken op de hotelkamer, waar we het ligbad uitgeprobeerd hebben.

In de ochtend was het nog niet zo duidelijk aanwezig, maar naar mate de dag vorderde, bleek dat we ons met het korte tempel-bezoek toch serieuze spierpijn bezorgd te hebben. Niet gek, na alle martial-arts en yoga sessies, maar dan is een warm bad wel zo fijn.

Voordat we zijn gaan slapen, hebben we ons eerst een ongeluk gezocht naar de bediening van de verwarming, zonder resultaat helaas. Het is winter, door het zeeklimaat hier wat warmer dan in het noorden (graadje of zes 's nachts), maar onze slaapkamer hadden ze op zijn minst tot dertig graden opgestookt!

Het lijkt er alleen op dat de verwarming centraal geregeld is... Dan maar slapen met het raam open! Welterusten!