Het weer is hier heerlijk, en het weekend van 22/23 april staat in het teken van leuke dingen!

Sato-san, mijn collega die wij een tijdje geleden op bezoek gehad hebben, had ons na de Hanami uitgenodigd om ook eens bij hem thuis, bij zijn gezin op bezoek te komen. Daar hadden wij wel oren naar, en deze zaterdag is het zo ver.

Om elf uur 's ochtends werden wij bij het station opgehaald (want als een Japanner je uitnodigd, kun je ineens zelf niets meer, en moet alles voor je geregeld worden). Manami-chan, Sato's dochter van 8 jaar oud, wachtte ons op, en leidde ons naar de auto. Haar verlegenheid was met een minuutje ook weg, en ondanks de taalbarriere, was het meteen al erg gezellig.

Bij het appartementencomplex stonden in de hal een horde kinderen, die het waarschijnlijk erg spannend vonden dat er mensen uit 'Oranda' kwamen! Sato woont midden in Kusatsu, waar de hoeveelheid niet-Japanners erg laag is. Eén van die kinderen was Ryu-kun, de zoon van Sato, die 6 jaar oud is. Met z'n allen in de lift gingen we naar boven.

Sato's vrouw deed open, en leidde ons naar binnen. Het is een voor Japanse begrippen ruim appartement, waarin echt in geleefd wordt. Voor ons was het voor het eerst dat we bij Japanners met kinderen binnen waren. Speelmat op de grond, kasten vol speelgoed en andere spullen, maar toch netjes, op z'n Japans :)

Eerst kregen we een rondleiding, en gaven we de cadeautjes die we meegebracht hadden. Een voetbal voor Ryu, een armband-maak-setje voor Manami, een grote fles Duvel voor Sato en een pakketje Droste-chocola voor zijn vrouw.

Even later begonnen we aan de lunch. Wij hadden van te voren al te horen gekregen dat wij traditionele 'sukiyaki' zouden krijgen. Er werd ons uitgelegd dat er twee soorten bestaan, 'Eastern style' en 'Western style', oftewel Kansai en Tokyo style ;). Dit was uiteraard Eastern style. Het verschil zit hem in dat Westen style meer op Nabe met rundvlees lijkt: alles wordt tegelijk in de pan gedaan en bereid. Bij Eastern style worden eerst dunne plakken rundvlees in sukiyaki-saus gebakken, en daarna de rest van de ingrediënten, groente, (soms) rijstcake en noodles.

Om een lang verhaal kort te maken: het was héérlijk! De rundvlees haal je direct uit de pan door rauw ei om het vervolgend op te eten. In Japan wordt regelmatig rauw ei over/bij/door gerechten gedaan, en dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Aangezien ze niet allemaal ziek zijn, hebben wij ons inmiddels aangepast, en het is waar, het geeft een heerlijke romige smaak! De rest van de maaltijd was ook heerlijk. Sukiyaki is een gerecht dat voornamelijk bij speciale gelegenheden gegeten wordt, bijvoorbeeld als een de kinderen voor het eerst naar (junior) high school gaat.

Daarna moest buiten de bal geprobeerd worden, echt geen ramp met het heerlijke weer! Ook hebben we nog wat andere typische kinderspelletjes gedaan. De kinderspelletjes in Nederland en Japan zijn vrijwel het zelfde, alleen wie er 'begint' (of bijvoorbeeld wie is de tikker) wordt bepaald met Jan-Ken-Po. Jan-Ken-Po, oftewel papier-schaar-steen, zit heel diep geworteld in de Japanse cultuur. Op mijn badmintonclub is het bijvoobeeld de manier om te kijken welke teams er gekozen worden, en kinderen doen het dagelijks vele malen, bijvoorbeeld dus om te kijken wie er mag beginnen met een spelletje, of wie het laatste snoepje mag. Sato vroeg hoe dat in Nederland werkt, en de hele familie was stomverbaasd om te horen dat Jan-Ken-Po niet in Nederland gebruikt wordt!

Na een uurtje gingen we weer naar binnen, wat drinken, en omdat Sato ook gek is op muziek, werd er een berg aan instrumenten naar de woonkamer verplaatst. Een ukulele, een electrische ukulele(!), cajon (soort drum-kruk), electrische gitaar, samba-ballen (in de vorm van een banana en een ichigo (banaan en aardbei ;)), en een keyboard. Sato was verrukt om te leren dat ik een aardig handje piano kan spelen, en samen hebben we alle liedjes gespeeld die we beiden kenden. Dat waren er echter niet zo veel. Wat Beatles, Sato kende nog een enkel rock-nummertje (Oasis bijvoorbeeld), en een paar Japanse liedjes die ik dan weer kende (Summer van Joe Hisaishi en Depend on you van Ayami Hamasaki). Erg leuk en erg gezellig, en wij vonden de electrische ukulele erg grappig.

De kinderen vermaakten zichzelf of met vriendjes, en liepen af en aan. De sfeer was erg leuk, niet zo stijf als dat we van Japanners gewend zijn.

Wij waren van te voren al gepolst of we al plannen voor avondeten hadden. Die hadden we niet, en zodoende waren we ook uitgenodigd om voor het avondeten te blijven. We aten een door de vrouw van Sato gemaakte curry (half Japans, half Indisch), en werkelijk waar, ze kan echt heerlijk koken! Ook deze maaltijd was super! Wat rijst en stokbrood erbij en ook de kinderen aten de curry en kliekjes van de sukiyaki met smaak op. De kinderen waren al snel klaar, en begonnen op gegeven moment een soort sketches op te voeren, en een raadspelletje (soort hints) met ons te doen.

Na het eten wilde Ryu graag nog koro-koro-dodge spelen, dat is een door hun zelf bedachte variant op trefbal (dodge(ball)), waar alleen gerold wordt met de bal (koro koro = rollen). In elke hoek van de speelkamer iemand op de grond, en één (of twee) in het midden die de rollende bal(len) ontwijken. Een leuk spelletje, en we zagen waarom dit het favoriete spelletje van Ryu was. Zeer vermakelijk, en Ryu wilde maar niet stoppen!

Omdat Sato en familie morgen een andere afspraak hebben waarvoor ze vroeg op moesten, hadden we afgesproken er rond acht uur een punt achter te zetten. Toen alle spelletjes afgelopen waren echter, was het al half negen! De telefoon werd gepakt om een taxi te bellen, maar omdat wij dat écht onzin vonden, stonden wij er op dat we die tien minuten gewoon zouden lopen naar het station.

Dat was prima... maar niet alleen! Dus de hele familie de jas aan, en daar gingen we! Manami was vrolijk huppel-spelletjes met Anna aan het doen, en Ryu was al best wel moe, en ging graag in op mijn aanbod om hem op mijn rug te dragen. Het was een leuke afsluiting van een superleuke dag!

En eigenlijk wilde ik het hele weekend in één keer vertellen, maar omdat dat wel erg veel wordt, zal ik de Miyako Odori in een apart verhaal beschrijven!

Siebrand