Vanochtend na het hotelontbijt de metro naar de Meiji Shrine gepakt. Dit is Tokio's meest bekende shrine. De shrine zelf was oké: behalve erg groot en druk verder niet echt speciaal. Het het restaurant op het terrein goed, maar het pronkstuk waren toch echt de tuinen! Zelden zulke prachtige tuinen gezien!

Mooi aangelegd en onderhouden, en niet zo stijf en gestileerd als de tempeltuinen in Kyoto vaak zijn. Kan er ook mee te maken hebben dat het gewoon een enorm groot terrein was, zo'n één bij anderhalve kilometer, midden in Tokio, met veel groen, bloemenvelden, bekende nagebouwde bruggetjes en prachtige meren.

Toen kregen we al weer zin in lunch! Naast de Meiji shrine ligt het Yoyogi park, wat volgens de reisgids dé plek is voor alternatieve/creatieve Japanners. Hier hebben een licht lunchje gekocht en met een heerlijk zonnetje opgepicknickt!

Het is een heerlijk park, maar de beloofde alternatievelingen hebben we eigenlijk niet gezien. Het waren voornamelijk gezinnetjes, stellen en groepje vrienden of vriendinnen, op een enkele bijzondere uitzondering na....

Toen we verder liepen, hoorden we muziek vanuit het stuk park aan de andere kant van de weg. Die kant opgelopen, de muziek bleek echter een soundcheck, want er werd hard gewerkt om alles voor een klein festivalletje op te zetten. Op dit moment was er nog weinig te doen dus. Gelukkig zit alles hier dicht bij elkaar, en zo zijn we doorgelopen naar de wijk Harajuku.

Erg hip! Veel alternatieve jeugd en bijpassende winkels. Ook heel veel plekken waar ze de lokale lekkernij crêpes verkopen, met bij elke zaak daadwerkelijk een flinke rij wachtende mensen.

De crêpes hebben we even overgeslagen, maar we hebben wel een heel leuk winkeltje gevonden, waar Anna goed kon slagen voor wat leuke kleding.

Toen op boekenjacht! Tokio is de meest internationale stad van Japan, dus als er ergens Engelstalige boeken/comics te vinden is, moet dat hier zijn.

Wat vooral opviel, is het formaat van de stad. Het ene winkelcentrum is zo groot als het centrum van Utrecht of Amsterdam, maar dan zijn er rustig nog tig andere van zulke wijken... En dat is alleen nog wat wij de afgelopen dagen gezien hebben. Niet zo gek, aangezien in de Tokio-prefectuur twee keer zoveel mensen wonen als in heel Nederland!

's Middags nog een bakkie koffie/ijsthee en een soort toast-tosti broodje, waarna Anna het lumineuze idee kreeg om Purika te gaan doen. Deze bezigheid is zeer populair bij Japanse tienermeisjes, en resulteert in zwaar opgemaakte, ge-photoshop-te, mierzoete plaatjes... als je het serieus doet... Zet je ons daar echter neer, dan krijg dit resultaat...

Het originele plan was om voor het avondeten een wijk die bekend staat om zijn bier&yakatori (kipspies) op te zoeken, maar na een paar uur rondgesjokt en geshopt te hebben, hebben we het plan aangepast naar iets dat geen uur reizen kostte, en zijn we op goed geluk een traditioneel Japans restaurant binnen gegaan. Een nogal luxe restaurant bleek, want de hapjes waren klein, onze tassen, die op de stoel naast ons stonden, werden afgedekt met een blauw zijde-achting lakentje en er werd voor het eerst dat ik ooit in Japan gegeten heb een extra service tax van 10% gerekend. Gelukkig was het eten zeker zo mals als de prijzen, we hebben heerlijke sukiyaki en zeebaars gegeten.

Toen Golden Gai verkend: een wijkje van een straat of vier, allemaal laagbouw, met 400+ barretjes en cafés! Deels toerist trap, deels members-only. Het publiek bestond voor 50% uit toeristen en 50% uit typisch Japanse zakenmannen in pak. De barretjes waren allemaal klein en druk, volgens mij hebben we geen bar gezien waar meer dan 8 mensen in konden.

Wij zijn uiteindelijk neergestreken bij een Rock Bar (wel een toerist-trap, maar goed, wij zijn dan ook toeristen), waar wij als afsluiter van de dag onszelf heerlijk verwend hebben met Guinness, lemon-beer, Flogging Molly en The Specials.

Siebrand