Na een super gezellige en moderne dag gisteren was het vandaag tijd voor wat klassiek Japanse cultuur!

We gingen namelijk naar de Miyako Odori. Dit zijn de jaarlijkse optredens van de Maiko's en Geiko's uit Kyoto's Gion wijk. Zoals we volgens mij in een eerder blog al beschreven hadden is Geiko een ander woord voor Geisha en zijn Maiko's hun leerlingen.

Deze optredens vinden traditioneel gezien plaats tijdens de maand april en vinden in deze periode vier keer per dag plaats. Ja, de hele maand lang! Dit is dus ontzettend hard werken voor de Geiko's en Maiko's. Nou zijn er (wat we begrepen) wel genoeg dames dat ze niet elke dag hoeven op te treden en wisselen ze ook af en toe van rol, zodat iedereen een keer in schijnwerpers kan staan.

Aangezien we dit maar eens mee zullen maken hadden we besloten om lekker voor het luxe pakket te gaan. Dit hield in dat we gereserveerde stoelen hadden (fijn, scheelt weer in stress!) en dat we voordat de voorstelling begon een thee ceremonie mee zouden maken.

Uiteindelijk moesten we alsnog een beetje haasten aangezien we per ongeluk een toeristische route hadden genomen. Google maps gaf namelijk wel aan waar het was, maar niet waar de ingang was.. En het bleek een vrij groot complex te zijn om omheen te lopen!

Maar goed, we waren gelukkig nog wel op tijd voor de thee ceremonie. Dit bleek een stuk minder fancy dan we van tevoren hadden gedacht. We werden (samen met een stuk of 40 anderen) een klein zaaltje ingeleid waar we een ontzettend bittere kop matcha (groene thee) en een mochi (Japans snoepgoed gemaakt van gestampte rijst, gevuld met zoete bonen) kregen. Deze werden door iedereen in een noodtempo naar binnen gewerkt waarna iedereen weer naar buiten schuifelde om te wachten tot we de zaal waar het optreden was in mochten.

Er waren twee dingen die wel erg gaaf waren aan de thee ceremonie. Ten eerste mochten we de bordjes waarop de snoepjes geserveerd werden houden. Ten tweede werd er voorin het zaaltje door een Geiko en Maiko een thee ceremonie uitgevoerd. Helaas konden wij hier niet heel veel van zien, maar dankzij Inoue-san hebben we er wel een hele mooie foto van!

Na de theeceremonie hebben we even rondgesnuffeld bij de souvenirs, maar er zat niet heel veel speciaals tussen, dus zat er niets anders op dan geduldig wachten tot de zaal open ging.

Eenmaal open vonden we snel onze plekjes in de zaal en schoten nog snel wat plaatjes voordat de voorstelling begon en dat niet meer zou mogen.

De voorstelling zelf was opgedeeld in 8 delen, waarbij de meeste van de delen draaiden om de verschillende seizoenen.

Het eerste deel was een introductie, waarbij de Maiko's en Geiko's voor het eerst hun kostuums van dit jaar lieten zien (elk jaar worden er weer nieuwe kostuums, sets en dansen ontworpen) en waarbij het thema van dit jaar wordt getoond. Dit jaar was het thema de wisselende seizoenen rondom bekende shrines en tempels in Kyoto.

Tijdens het dansen werden ze begeleid door dames op traditioneel Japanse instrumenten en door middel van zang (waarin ze het verhaal vertelden dat bij de dans hoort)
Het eerste deel vonden we erg indrukwekkend. De dansers hadden allemaal schitterende kimono's aan en waren schitterend opgemaakt.

Het tweede deel was een korte pauze van de seizoenen. Hierin werd namelijk een stukje geschiedenis tentoongesteld. Er waren twee dames die traditionele herenkostuums droegen die vroeger aan het hof gedragen werden. Zij deden samen een mannelijke dans, die van de vrouwelijke dansen verschilde doordat de bewegingen grover en meer afgehakt waren. Daarnaast waren er twee anderen die gekleed waren in een traditioneel vlinderkostuum, dat vooral bekend is doordat het door kinderen gedragen werd tijdens een traditionele lente dans.
Dit gedeelte was mooi, maar iets minder indrukwekkend. Ondanks de oortelefoon met Engelse uitleg had ik het idee dat we veel nuances/achtergrond misten.

Het derde deel was zomer. Helaas weten we allebei niet precies meer wat voor dans en verhaal hierbij zat.

Hierna vormde het vierde deel weer een korte pauze namelijk met een sprookje. In dit verhaal werd een variant op het assepoester verhaal uitgebeeld waarbij alle rollen (ook de mannelijke) door de Maiko's en de Geiko's werden uitgevoerd.
Van alle gedeeltes deed dit het meest denken aan de kabuki voorstelling die we vorig jaar met mijn vader hebben gezien. Alhoewel ik moet zeggen dat de dames overtuigender heren speelden dan andersom. Ook vond ik dit eigenlijk mooier dan het kabuki, dat nogal overdreven is. Dit was een stuk ingetogener. Dus geen geschreeuw, nep hoge stemmetjes of overdreven uitbeelding van emoties.

Het vijfde deel was herfst. Ook dit deel heeft helaas niet veel indrukken achtergelaten. Al durf ik wel te wedden dat bij deze dans de rode bladeren van de Japanse esdoorn een grote rol speelden. Dat is en blijft namelijk één van de belangrijkste en schitterendste kenmerken van de Japanse herfst.

Het zesde deel was winter. Dit was het meest rustige en ingetogen deel. Het verhaal ging over een dame die zich in haar liefdesverdriet samen met een vriendin had terug getrokken in een besneeuwde tempel in de bergen. Alhoewel ik hem wel mooi vond moet ik toegeven dat dit wel het minst spannende deel van de voorstelling was en Sieb heeft hier dan ook even zijn ogen gerust.

Ergens moet nog een deel geweest zijn, aangezien deze optredens altijd uit 8 delen bestaan, maar dat kunnen we ons allebei niet meer herinneren. Dat is het nadeel van blogs niet gelijk typen en van zoveel leuke dingen doen, je vergeet wel eens wat. ;-)

Het laatste deel was de grote finale. Wederom lente en de groep dansers op het podium werd steeds groter naarmate iedereen uit de vorige scenes zich bij hen voegde. Niet alleen was de dans in dit gedeelte erg mooi, maar het was erg leuk om iedereen uit alle scenese bij elkaar te zien zodat je de kostuums kon vergelijken.

Nadat we onze handen eraf geklapt hadden zijn we, al indrukken vergelijkend, de stad ingelopen op zoek naar een lekker tentje om te eten. Wat rondwandelen laten eindigden we bij 'Ganko Sushi'.
Voor de verandering een keertje geen goedkope (maar lekkere) lopende band sushi. Nee, hier koos je de sushi van de kaart en maakte een chef het recht voor je neus klaar. Heerlijk! Nog nooit zulke malse tonijn gehad. Oh, en de chef was ook echt een schatje. Zodra hij wist uit welk land we kwamen dook hij een vertaalgids op en ging hij zoveel mogelijk dingen tegen ons in het Nederlands zeggen. Dat hij wat lastig te verstaan was maakte het niet minder leuk!

Al met al weer een heerlijke en culturele dag dus!

Mocht je nog graag een stukje van een Miyako Odori voorstelling willen zien, dan kun jehierterecht.

Anna