We kregen een tijdje geleden de uitnodiging van Daisuke en Hatsuki om bij hen te komen eten. Daisuke is een collega van Siebrand en Hatsuki is zijn vrouw. Ze zijn allebei echt super aardig en we hebben al een aantal keer gezellige dingen met ze gedaan, zoals een tempel tour in Kyoto (blogje) en het optreden van zijn band in Osaka (blogje).

Omdat we al vaker leuk met ze uit waren geweest en zij, heel Japans, meestal weigeren ons te laten betalen hadden we besloten dat we het leuk zouden vinden om een Nederlands cadeau mee te nemen. Dus de ochtend van het etentje zijn we op de trein naar Kyoto gestapt, op zoek naar iets leuks, lekkers en voornamelijk Nederlands. Van te voren hadden we via het internet al een importwinkel gevonden waar we hopelijk wat dingen zouden kunnen vinden.

Eerlijk gezegd viel de import winkel ons een beetje tegen. De winkel bestaat al een tijd en een jaar of 5 tot 10 geleden zal hij waarschijnlijk heel speciaal zijn geweest, maar inmiddels niet meer zo. Ze verkochten vrij veel producten die je tegenwoordig ook prima in de supermarkt of andere winkels kunt krijgen. Zoals koffie en koffiefilters. Tot een jaar of 5 geleden was het inderdaad best lastig om goede koffie te vinden in Japan, maar inmiddels kun je in Kyoto geen kwartier lopen zonder een stuk of 3 koffietentjes tegen te komen. Ook verkoopt de supermarkt gewoon koffie filters en een stuk of 5 merken koffie.

Gelukkig hadden ze nog wel allemaal lekkere dingen die wat minder makkelijk te krijgen zijn hier, zoals stroopwafels. Uiteindelijk besloten we onze wens voor iets Nederlands iets te verbreden en hebben we naast Droste pastilles (hartstikke Nederlands!) ook Godiva truffels en Guylian zeebanket gekocht (hartstikke Belgisch!).

Op weg naar huis kwamen we nog langs een tentje waar ze een soort van fusion toetje verkochten, namelijk Matcha (groene thee) cheese cake en dat klonk zo lekker dat we die ook maar meegenomen hebben.

Eenmaal thuis hebben we ons snel even omgekleed en toen werden we opgehaald door Daisuke met de auto. Ze wonen heel dichtbij, dus na 5 minuten waren we er al, maar het was wel heel lief van hem.

Daisuke en Hatsuki wonen in een heel modern apartement, dat waarschijnlijk door dezelfde persoon is ontworpen als ons huis, aangezien er ontzettend veel overeenkomsten waren. Ze wonen op de eerste verdieping (in Japan ook wel de tweede verdieping genoemd, aangezien ze hier de begane grond vaak als verdieping één rekenen) dus nadat we onze schoenen uitgedaan hadden volgden we Daisuke de trap op en via de gang de warme woonkamer in.
Het is hier in Japan nog niet echt koud, een graad of 8 tot 12, maar aangezien ze hier geen centrale verwarming gebruiken zijn er meestal maar een paar ruimtes van het huis verwarmd.
Eenmaal in de woonkamer bleek dat ze een moderne, maar duidelijk Japanse inrichting hebben. Waar in ons appartement een koffietafel, bank, eettafel en stoelen staan stond er bij hen maar één meubel. Namelijk een Kotatsu op een fleece kleed.

Wat is een Kotatsu?

Een Kotatsu, zoals te zien op het diagram hierboven is een lage tafel met een verwarming eronder en als het echt koud is een dikke deken eromheen. Zo kun je met je hele familie heerlijk warm rond de tafel zitten en gezellig samen eten, of spellen spelen, of een boek lezen of wat je dan ook maar wilt.

Helaas was de Kotatsu bij Daisuke en Hatsuki niet aan en zat er ook geen deken omheen. Dat vond ik eigenlijk wel jammer, want ik heb nog nooit bij een Kotatsu gezeten die aan was en dat lijkt me toch wel een leuke, typisch Japanse ervaring.

Toch was dit ook een heel Japanse ervaring, want de kamer werd verwarmd door een klein gaskacheltje en onder de fleece deken waar we op zaten lag ook een soort van verwarming, zodat je heerlijk warm zat.

Ook het eten was heel Japans, we aten namelijk Nabe.

Dit is een typisch Japans gerecht met heel veel varianten, maar het komt hierop neer: je neemt verschillende soorten groenten (wortel, paddenstoelen, kool, etc) en iets van vlees/vis/tofu en die laat je op tafel gaar/warm worden in een grote pot met hete vloeistof. De vloeistof kan een bouillon zijn of iets anders.

Die avond hadden we op tafel een klein plat gasbrandertje met een mooie aardenwerken pot erop waar water en een flink scheut sake in zaten. Voor ons hadden we een kommetje waarin we allemaal een flinke scheut ponzu saus hadden. Ponzu saus is een zoute, een tikje op sojasaus lijkende saus met een citrusachtige smaak. Als toevoeging aan die saus stonden er schaaltjes geraspte gember en dun gesneden lente ui op tafel die je in de saus kon doen voor wat meer smaak.
De grote schaal werd aan de kook gebracht en toen werden er kool, paddenstoelen, vlees, soja en noodles in gedaan. Dat werd een tijdje gekookt en als het gaar/warm/zacht was dan werd het opgeschept in je kommetje met saus.

Nabe is één van mijn nieuwe favoriet Japanse maaltijden! Super simpel (je hoeft alleen maar wat groente en eventueel soja fijn te snijden), ontzettend lekker en heel sociaal (aangezien je met zijn allen om tafel zit en de ingredienten in porties in de pot gedaan worden).

Toen al het eten eenmaal verdwenen was kwam de drank op tafel. Ze hadden namelijk specifiek voor ons bezoek allerlei Japanse drankjes gekocht. Dus de rest van de avond hebben we allerlei verschillende drankjes geprobeerd, muziek geluisterd en gekletst.

Rond een uur of 11 was ik behoorlijk aangeschoten en ook redelijk moe, dus toen hebben Daisuke en Hatsuki een taxi voor ons gebeld. Daisuke had namelijk ook meegedronken en de regels voor alcohol in het verkeer zijn in Japan erg strikt.

De taxi bezorgde ons veilig thuis en terwijl we met een goed gevulde buik en aangeschoten hoofd in bed rolden besloten we dat we over niet al te lang Daisuke en Hatsuki maar eens bij ons moesten uitnodigen. We hadden nu immers een typisch Japanse avond gehad, dus het was de hoogste tijd voor een Nederlandse avond!